Geladen, tot op het bot.

Voorbereid tot in elke vezel.

Geinvesteerd in de sport: 20 jr lang 2 x week naar de ijsbaan.

contibutie 20 jr lang voor nop, waar hebben we het over.

En dan komt het dichterbij. Dan vriezen de sloten dicht en komen de ijspegels aan de dakrand. Hoop, spanning, nationale trots. En ik kan erbij zijn. Eindelijk de ultieme beleving. In gedachten al zo vaak doorgenomen, één maal zelfs illegaal er tussen gezeten.

Maar dan die trieste boodschap, het mag niet zo zijn. Waar was Erwin Krol met zijn grote handen om die koude Russische beer in zijn hok te houden? Waar was PeterTeemofief om in zijn snor te gniffelen? Of die ouwe Sipkema of zijn opvolger Kroes?

Nee, wij hadden Wiebe. O ja, keurige rekenmeester, charismatige man. Lieve opa voor zijn kleinkinderen die ze behoed voor koude voeten. Maar wat hadden wij graag koude voeten gehad. Wat had ik samen met die 15999 anderen graag afgezien op weg naar heroiek en uitputting.

Wat drijft ons als mensen toch voort, wat beweegt ons om zo te bewegen?

Woensdag, toen we nog steeds de (ijdele) hoop hadden bond ik in Franeker de ijzers onder en ging zelf op weg naar Dokkum. Het bruggetje van Bartlehiem, ik wilde er wel eens onderdoor schaatsen. Het zwaarste stuk van de route waar je meestal wind op kop hebt. In het begin weinidg mensen op het ijs. Ik had ook Harlingen even geprobeerd maar het v Harinngsmakanaal lag open doordat er toch een knoeste schipper doorgevaren was. Was het een veeg teken? In Franeker hadden de boeren het voorjaar al in de kop. Mest uitrijden langs het ijs en bij een draai met de trekker een grote swats stront het ijs op. Diep zwart ijs, zeker 20 cm dik. Maar zo bot als wat door het stuifzand dat erop gewaaid was. Verderop richting Bartlehiem enorm slecht ijs. Opgevroren schotsen en een smal baantje met veel scheuren. Een meter breed om te schaatsen en in het midden hand brede scheuren in de lengterichting. Nog enkele keren verkeerd gereden en na 2,5 u omgedraaid. Van de wind af in een uur terug. Heerlijk om af en toe toch snoeihard te rijden. Neus naar het ijs, diep zitten en 'overkomen'maar.

Na 5 u op het ijs voldaan terug naar huis.

Morgen (vrijdag) gaan we met drieen vanuit Leeuwarden de hele tocht rijden. We wilen om 8 u bij het ijs staan, we zien wel hoever we komen.

Wiebe, here we come. Houdt die andere 15.000 maar aan de kant, laat v Benthem maar in Canada. Met de laatste tips van Hulzenbosch redden wij het wel. Morgenavond weten we meer. Er zal geen kruisje op de Bonkevaart klaar liggen maar dat zal ons niet deren. We zullen ons leeg schaatsen, de dood of de gladiolen.

Niet tot volgend jaor, dan geldt mijn inschrijvingskaart niet meer. Ik had na één deelname mijn kaart aan een jongere willen geven. daar wacht ik nu maar even mee. Toch maar blijven hopen dat deze jongen het ooit nog mag beleven. Maar dit jaor zal het niet gebeuren. Ook de Overijsselse Merentocht hebben ze de stop eruit getrokken. Ook daar was 5 cm sneeuw funest...