Januskop ziet Nederlands water naar België vloeien
Trompetter 2005
Scheidingslijn watergebieden gemarkeerd.
Op de enige plek in Brabant waar het Nederlandse hemelwater naar Belgisch grondgebied vloeit, kijkt sinds kort de <I>Januskop<I> naar deze opmerkelijke tweedracht. Als symbool van tweeledigheid kan Janus niet kiezen: niet voor niets staat deze oude Romeinse God vaak afgebeeld met twee gezichten. Zo ook in Reusel, waar hij bovenop de scheidingslijn, 32 meter boven de zeespiegel, met twee gezichten neerkijkt op twee stroomgebieden. Aan de ene kant een vrouwengezicht dat richting België kijkt, waar het water via Nete naar de Schelde vloeit. Aan de andere kant het water van waterschap De dommel waar het water zich via de beken Reusel en Raamsloop uiteindelijk vervoegd in De Dommel om daarna via de Maas in de Noordzee uit te komen.
Reusel.-Wie van Reuseldorp uit de Burgemeester Willekenslaan in het oog krijgt, loopt de kans om snel daarna in verwarring te raken. De Willekenslaan loopt 500 meter kaarsrecht tot hij op een cirkel stuit waar de helft van verhard is. De weg loopt daarna 680 meter verder noordwaarts, richting Belgische grens en weer begint de weg aan een egale ronding: de grote cirkel.
Volgens de plaatselijk overlevering begon het bij een overijverige ambtenaar die in het begin van de vorige eeuw naar Parijs was geweest. Onder de indruk van het lijnenspel bij Arc de Triomph en de Champs Elysees vond de ambtenaar dat ook Reusel best een graantje mee mocht pikken van de Parijse uitstraling. Toen er een bos met wegen aangelegd moest worden in het buitengebied kwam het Parijse lijnenspel op de tekentafel van de ambtenaar. Burgemeester Willekens zag er wel wat in en toog samen met zijn beste boswachter naar het bos om met behulp van een stuk touw de cirkels uit te zetten. De bomen die later binnen de aangegeven cirkel geplant werden gaven het geheel een natuurlijk karakter en in de loop der jaren leek het of het er altijd al zo was...
De laan werd naar de ijverige burgervader genoemd en de twee cirkels herinneren tot in de lengte der jaren aan deze man en zijn ambtenaar.
Keiengemeente
In de nabijheid van de grote en kleine cirkel was in die zelfde tijd een reusachtige zwerfkei gevonden: een steen die bij nadere bestudering tot de oudste steenlagen van Europa behoorde: het devoon-cambrium. Na enige omzwervingen –de zwerfkei deed zijn naam eer aan- is deze Reuselse kei opnieuw in de Reuselse bossen beland. Vlakbij de grote cirkel geeft een informatiebord tekst en uitleg over de 1240 kg zware kei en sinds enkele jaren is er met het nabij gelegen achtzaligheden monument zelfs een heuse attractie bijgekomen: een achttal keien symboliseren evenveel Kempische dorpen!
Het is in deze omgeving dat zich al die tijd een opmerkelijk fenomeen afspeelde. De regen die links en rechts van de kleine cirkel viel, liep nooit eenduidig een en dezelfde kant op: aan de oostelijke zijde loopt het water via greppels en sloten naar de Raamsloop en Reusel. Aan de Westelijke zijde loopt het water richting de Postelsedijk waar kleine stroompjes overgaan in beekjes. De Goorloop is daar de eerste grotere beek en de Schelde de laatste rivier.
Kunstwerk
Het gegeven van een waterscheiding heeft weinig opmerkelijks in zich. Dat het de enige scheiding is die Nederlands water naar België stuurt maakt het wel uniek. Toen in de gemeente Reusel enige tijd terug een aantal toeristische initiatieven gelanceerd werden, zag de plaatselijke heemkundevereniging zijn kans schoon om een van hun ideeën werkelijkheid te laten worden. Een werkgroep binnen deze vereniging hield zich intensief bezig met de geologie en kwam met het idee op de proppen om de waterscheiding in een monument vast te leggen.
Toen daqt idee geboren was, was ook de Januskop snel gevonden om het gegeven te symboliseren. Het beeld een gezicht geven was echter een ander verhaal: hiervoor werd er contact gelegd met de Hooge Mierdse kunstenares Ellen van Kroonenburg.
Zij had wel enige bedenktijd nodig om het idee in een beeltenis te vertalen. Toen ze vanuit een kleivorm aan een beeltenis ging werken om haar idee vorm te geven, werd de Reuselse Januskop geboren. Aan de ene kant creëerde de kunstenares een sierlijke vrouwen gezicht waar de kin met één hand ondersteund wordt. De vrouw zal uitkijken naar het zuidwesten: het Belgische deel van de waterkering.
De andere kant van het beeld geeft een meer ruige uitstraling. Compleet met baard ontstond er een ernstig gezicht, gericht op het noordoosten, het stroomgebied van de Dommel.
De beeltenis is uiteindelijk gemaakt van beton. Geplaatst op een sokkel kijkt hij manshoog uit over zijn omgeving
Zo kan het zijn dat je als achteloze fietser ineens oog in oog staat met een beeld dat enkele meters van de weg af tussen de bomen staat. Aan de noordzijde van de kleine Cirkel aan de Burgemeester Willekenslaan kijkt de januskop met zijn twee gezichten naar de voorbijgangers.
Op het paneel bij de beeltenis staat het verhaal van de waterscheiding en de Januskop verder uitgelegd.
Tweeëndertig meter boven de zeespiegel strekt een lage rug van een noordwestelijke uitloper zich uit van het Kempisch plateau in Belgisch Limburg. Het plateau reikt tot wee en een halve kilometer over de Rijksgrens en doordat deze grens niet in een rechte lijn loopt is het stroomgebied naar België maar beperkt tot enkele vierkante kilometers. De boeren die in dit stroomgebied met hun gronden aan de Belgische kant lagen hebben zich altijd verkneukeld over hun collega’s aan de andere zijde. Vrijgesteld van de lasten die waterschap De Dommel haar onderdanen oplegde boekten ze al jarenlang een klein voordeel: ook daar kan de Januskop om grinniken.
Met de verbeeltenis van de waterscheiding wordt door de ontwerpers ook een link gelegd naar de Nederlands-Belgische scheiding. Een scheiding die tot stand kwam in 1648 bij de vrede van Munster, en bekrachtigd bij het besluit van 1839. De Januskop laat daar wederom zijn tweeledigheid zien: Nederland en België als aparte landen maar van de andere kant de wens om ooit weer herenigd te worden.
Met de markering van deze opmerkelijke waterscheiding in het Reuselse buitengebied gaat er een lang gekoesterde wens van de plaatselijke Heemkunde in vervulling. De Januskop is nog niet geheel gereed: onder bij zijn voeten zullen twee aan te leggen stroompjes de twee stroomgebieden nog meer gaan benadrukken. Als ook dat aangelegd is volgt er nog een officiële installatie van deze Reuselse ‘burger’.
Janus had het er als Romeinse God al moeilijk mee om te kiezen. Elk begin betekent ook altijd een einde: net als het jaar dat begint met januari, de maand die naar hem is genoemd.
Als God van de poort stond Janus er om gelijktijdig naar voor en naar achteren te kijken: al op oude Romeinse munten stond hij afgebeeld met een dubbel gelaat.
De naam van Janus is naar alle waarschijnlijkheid afgeleid van de heuvelrug Janiculus
Zhijwaarts strijkt
Zacht avondlicht
Winterman
Zomerwicht
Hoop
Op beider aangezicht
Mijn buurman, die dwaas
Plast Noord naar de Maas
Ik kan het met hem niet zo vinden
Misschien dat we ooit
Je weet het maar nooit
Ons toch in de echt nog verbinden.
Van de vrouwe hierachter
Valt te vermelden
Dat ze watert op Nete en Schelde
Ik zie haar heel graag
Maar steeds blijft de vraag
Of mijn avances tot nu toe echt telden.
