Sapa here we come.

Hanoi ligt al in het noorden van Vietnam maar met de trein is het toch nog negen uur naar Sapa, vlakbij de Chinese grens. We boeken de slaaptrein waar je met vieren in een coupeetje zit. In ons geval vijf, ook nog een kind erbij. Ik heb het gevoel op een hobbelboot te liggen maar tussen het kdeng kdeng door kan ik toch goed slapen. Op het station staat een man met een busje ons op te wachten. Met zessen stappen we in. Onder hen een Australische Vietnamees die een 30 jaar jongere bruid op komt halen, beiden maken ze nog een korte vakantie trip. Na een uur draaien en keren komen we in Sapa aan. We worden gedropt bij een leeg hotel waar we mogen douchen, We zouden ook een ontbijt krijgen daar maar of de noodelsoep dat is vraag ik me af. Het smaakt echt nergens naar, maar stinkt wel. Met het idee dat het het enige is wat we hebben eten we toch minstens de helft op. 

Bij aankomst zagen we ze al staan, een stel Black Mong vrouwen. We hadden er al over gelezen. Ze hebben  typsich zwarte kleding aan, een zwarte korte broek tot op de knie en daaronder zwarte been windsels. Op een moment komt er zo' n vrouwtje op ons afgelopen en vraagt in het Engels: toer,toer? 

Ja,wij gingen op toer. We hebben daar ter plekke al kennis gemaakt met Hammish, onze nieuwe vriend. Een 31 jarige Australier die een jaar lang in zijn eentje rond trekt. Hij wil daarna naar Engeland om werk te zoeken, hij weet nog niet waarin. We volgen het vrouwtje dat zich voorstelt als Chan. Buiten staan enkele soortgelijke figuren te wachten, ze kijken ons aan of ze nog nooit een blanke hebben gezien. Het wordt ons duidelijk dat Chan onze gids voor deze dag wordt. Ze gaat ons naar een dorpje in de bergen brengen, haar dorpje. Daar zullen we overnachten. Met de zon in de rug lopen we Sapa uit. Twee NL,een Aussie en 3 Mongvrouwtjes.

Chan blijkt een vrolijke kwebbel die ons veel kan vertellen, zo merken we al snel. Ze is hoogstens 1.40 groot maar komt heel kordaat over. Ons werd overal geadviseerd goed schoeisel aan te doen voor deze tocht maar zij loopt zelf op simpele slippertjes. Op elke beklimming maar vooral afdaling is ze ons echter ver de baas. Met haar korte beentjes huppelt ze van het steilste pad zo naar beneden. We hebben veel vragen klaar liggen voor haar en ze beantwoord ze vriendelijk en naar vermogen. Ze laat ons de mooie rijstterrassen en vergezichten zien en poseert graag met ons voor een foto. We gaan al snel van de weg af en volgen een smal spoor een vallei in. Het is warm. We hebben onze kleine tassen bij en nog een grote fles water. Chan heeft niets als een klein tasje bij, daar blijkt overigens later wel een gsm in te zitten.

De tocht is meer dan mooi. Af en toe zien we andere groepjes lopers, ook zij zijn vergezeld door Mong vrouwtjes. Als we een man met vijf buffels passeren vertelt Chan trots dat haar man dat ook doet: buffels hoeden. Ze woont bij de familie van haar man in, we kunnen ons er niet veel van voorstellen. Ze belooft het ons de tweede dag misschien te laten zien. Dat willen we graag.

Na een drinkstop gaan we richting het punt waar we afscheid nemen van Hammish. Hij loopt de eendaagse tocht, we zullen hem de volgende dag nog terug zien. Op dat punt bieden de andere vrouwtjes die meeliepen hun waren aan. We kunnen er voor ons gevoel niet omheen en helpen ze aan hun inkomsten van de dag. Ze worden op dat punt afgelost door enkele meisjes van de Zai, een andere stam die voglens Chan wel in vrede met hen leeft maar toch anders is. Zij dragen rode hoofddoeken, de rest van uiterlijk en kleding is verder hetzelfde.  Dan op weg naar ons gastgezin, we zijn benieuwd.

Bij het gastgezin worden we voorgesteld aanTan, een vriendelijke rustige  man van zo' n 50 jr. Zijn vrouw loopt wat verdwaast rond, zegt nauwelijks iets.Er zijn daar nog twee Deense studentes die 10 weken  op trektocht zijn. Ze gaan niets uit de weg blijkt ons al snel. De gids van de Deense slaapt er ook, Chan neemt afscheid, ze gaat naar haar man. Dat is dan nog 45min lopen.

Het huis waar Tan en zijn vrouw wonen heeft een betonnen stoep met een groot afdak, golfplaten er boven. In een apart gebouwtje douche en toilet. Het stelt niet veel voor maar het is er wel.  We zien dat Chan nog een douche neemt voordat ze vertrekt.  Later vertelt ze ons dat ze zich anders alleen in de rivier kan wassen.

De ' huiskamer' is een open ruimte waar 3 bedden staan. De tafels en stoelen zijn van simpel plastic, er staat een kleuren tv. Een deur verder zien we een open vuur waar Tan gehurkt bij gaat zitten.

Gaat hij koken? Later vertrekt hij met zijn brommertje en komt met wat boodschappen terug. Een dochter van hem komt koken. Het vrouwtje vanTan zien we buiten met een dertigtal eenden in de weer, het is zowat het enige wat zij doet, voor deze dieren zorgen. Ze snijdt groenten op de vloer (eerst denken we dat het voor ons is) en voert het de eenden. Als we in huis een ladder op gaan komen we op een half open zolder waar 10 matrassen liggen. Daar ligt een jongen te slapen, niet duidelijk wat hij daar doet.  De maaltijd die de dochter ons daarna voorzet is ongelofelijk. De beste chinees kan er niet tegenop. Als we het kopje rijst etc half leeeg hebben met onze stokjes (gaat al redelijk) schept Tan met een lach bij. Hij zet glaasjes op tafel en giet ' rijstwijn' in. Het smaakt als jonge jenever. We slaan er enkelen achterover maar ik voel dat ik moet passen. Wil gaat nog even door maar Tan wint het nippen: hij vertrekt geen spier. De jongen die boven lag komt ook even aan tafel maar gaat dan met een bord voor tv zitten. Als ik later mijn tas zie, die ik op het matras boven had gelegd, zie ik dat die doorzocht is. De zoon?

Na de maaltijd blijven we zitten met de Deense meiden, Maja en JK. Ze hebben een sabbatical year, gaan na de highschool binnenkort in Aarhus aan de universiteit studeren. Ik vraag of ze kaarten bij hebben, die van ons hebben we niet bij.  Ja, een stok hebben ze bij zich. Of ze skibbo kennen? nee, nooit vangehoord. Dat verandert nu dus. Ik laat ze samen een potje tegen mij spelen. Het zijn snelle leerlingen en ze winnen prompt. Omdat we dit niet met vieren kunnen doen vraag ik of ze kunnen toepen. Niet? dan meteen ook maar leren.Opnieuw snelle leerlingen. We voeren de introductie van spelregels op en het wordt alsmaar gezelliger. Om 21 u besluiten we naar bed te gaan. De fam heeft zich terug getrokken in de ' keuken'  ofwel de ruimte met het open vuur. Tan en zijn vrouw gaan ook slapen maar de zoon blijft voor tv zitten. Een slungel van een jaar of 17. Ik hoor hem later die nacht nog tot minstens 3 u voor tv, hij is die nacht ook eieren of vlees aan het bakken en zit te roken. Af en toe hoor ik moedertje roepen of hij naar bed gaat: niet dus, dat doet hij pas tegen de ochtend.  

Om10 u zouden we vertrekken maar als ik om 8 u buiten kom zit Chan al op ons te wachten met weer twee nieuwe vriendinnen bij zich. Deze ' gastvrouwtjes' dragen grote manden op hun rug waar hun handelswaar in zit. Het is fijn om Chan weer te zien.

Ze lacht ons al tegemoet, die heeft steeds goeie zin zo lijkt het. Na een overheerlijk ontbijt (pancake met honing en bananen) gaan we op weg voor de tweede dag. Wil  en ik met 3 Mongvrouwtjes. De Denen zijn al iets eerder weg. De route is nog mooier dan de eerste dag. In het dorpje het typische leven van daar. Een vrouwtje met een grote stok drijft dertig eenden voor zich uit,in een varkenshok van1 x 1 tegen een huisje een dik hangbuikzwijn. We lopen tussen de huisjes door, bij ons ligt er soms hondenpoep,hier moet je opletten dat je niet in de varkensdrollen of koeienvlaaien stapt. Dicht achter de vrouwtjes blijven werkt het beste, de pas zit er goed in. We lopen tussen de groene varens, langs een wateval waar we even rusten. De waterval die Chan heet stopt op geen enkel moment. Ze wijst ons haar geboortehuisje en als we haar huidige woning naderen steken we  via een krakkemikkige hangbrug een rivier over. 

Vlak voor haar woning wordt een paadjemet cement besmeerd.Chan wijst er met trots op, binnenkort woont ze aan de harde weg. Dan haar huisje.

Ze had ons al enkele keren gewaarschuwd en we voelden ook wat terughoudendheid. Nu snappen we waarom. Het is een boerderijtje zoals ze bij ons in de vroege middeleeuwen ook waren. Zowel binnen als buiten aangestampte modder. Binnen een centrale ruimte met in het midden een vuurplaats. Er is geen raam en geen schoorsteen. We moeten bukken om binnen te komen, het  is donker en benauwd binnen. Ze leidt ons naar een volgende ruimte,we zien enkele houten schotten. Als ik er een open duw zie ik slapende mensen. Ze woont er met haar man, zijn ouders, broers en de kinderen van die broers. Zelf heeft ze geen kinderen,opmerkelijk voor haar 21-ste. We  zien al vrouwtjes van16 met kinderen sjouwen, de meesten trouwen op hun 14-de. Op een schelft wijst ze op voorraden, er staan een baal waar rijst in zit. Buiten onder een afdak staan drie kinderen te lachen,daarachter een stinkend varkenshok met enkele porks.

Het is erg stoffig en vies. Chan verontschuldigd hiervoor.Ze vertelt dat ze graag een eigen woning zou hebben maar dat dit er voorlopig niet inzit. Ze zou dan graag verharde vloeren hebben en minder stof. We kunnen  het ons voorstellen. Nog onder de indruk vervolgen we de toer, korte tijd later zijn we op de eindbestemmng  waar we met busje opgehaald worden. Als wijl lunchen gaat Chan naar huis om voor haar fam rijst te koken. We kopen daarna nog wat producten van de mee gelopen vrouwtjes en als Chan terug is vertrekken we met busje naar Sapa. Als we uitstappen nemen we afscheid van onze goedlachse gids. Ze was voor 2 dagen onze steun en toeverlaat en gaf ons een kijkje in het leven op het platteland hier. Heeft weinig in het leven maar straalt wel tevredenheid uit.. Hoezo niets hebben? We geven haar een leuke fooi en ze loopt weer aan. Ze kwam enkel me het busje mee om de toer met ons af te ronden. Moet dan aan het einde van de warme dag weer 12 km terug lopen. Ik heb haar een boekje gegeven met een mooie pen en leg haar uit dat ze daar ' haar'  toeristen hun ervaringen kan laten beschrijven. Zelf beschrijf ik er de eerste blz.in.  Ze omklemt het kleine gebaar. Nog bredere glimlach en huppelt dan vroljk weer terug. Terug de bergen in,naar het boerderijtje, naar haar buffelhoeder. 

Wij ontmoeten Hammish weer ende Australier met zijn jonge vlam. Die laatste kotst een uur lang in de bus die ons al slingerend terug naar Sapa brengt. Daar hebben we later de slaaptrein en na een goede nachtrust in die boemeltrein naar Hanoi worden we daar prompt getild door de eerste beste taxi chauffeur. Het hotel waar de volgende toer vertrekt is nog gesloten (5 u in de ochtend) ,daar vlakbij weten we het Backpakhostel. Een aanrader voor iedere (jongere) die op deze manier reist. Ik maak er mijn verslag en Wil bestelt de koffie. Voor het eerst in een week echte koffie.

Nu op toer naar Hanlong Bay. type maar eens in bij google en het moois komt je tegemoet.

tot later.

Harrie en Wil