Met de negentig jaar in zicht is de verkoop weer begonnen
Eiervrouwtje keert terug
 
December 2019
 

 
Ruim twee jaar terug brak Jo van den Borne bij een val in huis haar arm en moest ze op 87-jarige leeftijd noodgedwongen stoppen met de verkoop van eieren. Met pijn in het hart moest ze haar klanten teleurstellen en doorverwijzen naar de eierautomaat van haar kleinzoon, overigens ook op hetzelfde erf.
Maar terwijl de bladeren dit jaar weer vielen en de dagen donkerder werden, werd het nog stiller dan het al was aan de keukentafel. Daarom besloot ze, enkele maanden voor haar 90-ste verjaardag, de verkoop van eieren weer op te starten. Al na enkele weken wisten de vaste klanten van weleer haar weer te vinden.
Het verhaal van het eiervrouwtje die het twee jaar terug, op 87-jarige leeftijd aflegde tegen de oprukkende automatisering, ging heel Nederland over. Ik schreef dit verhaal voor een dagblad en het werd later door opgenomen in meerdere jubileum uitgaven van vrijwel alle Nederlandse dagbladen.
Maar nadat de ruim 500.000 boekjes met haar verhaal weer de kast in gingen, werd het stil aan de keukentafel van Jo. Ze keek de hele dag uit het raam en zag de auto’s van Hooge Mierde naar Reusel rijden. In de ochtend was er even de afleiding van de hulp die haar helpt om de dag te beginnen, maar dan komt die lange, lange dag. Aan de andere kant van de boerderij rijden de hele dag auto’s af en aan naar de eierautomaat van haar kleinzoon. Maar regelmatig ziet ze haar voormalige klanten haar kant opkijken. Van achter het glasgordijn steekt ze dan haar hand op, niet wetende of de ander het wel ziet.
Maar nu heeft ze haar besluit genomen, met haar 90-ste verjaardag in zicht. Achter de geraniums kan ze altijd nog en naar een zorgappartement elders? Zo lang de bovenkamer nog goed is peinst ze daar niet over.
“Het voelt als een tweede leven,” zegt ze monter. Van haar geschonden gezicht dat twee jaar terug nog de foto kleurde, is niets meer te zien en de breuk van haar arm is weer geheeld. Ze zit strategisch opgesteld aan de keukentafel, met vlak achter zich de koffiepot. Aan de voordeur aanbellen doet hier niemand, gewoon binnen lopen net zoals dat ‘vruuger’ gebeurde past hier nog steeds. De klanten die binnen komen worden eerst even naar de eierkamer getroond, waar ze het aantal noemen dat ze nodig hebben. Vingervlug verpakt Jo de eieren in een doosje, waarna het gesprek aan de keukentafel voortgezet wordt.
“Ik miste de drukte om mij heen”, zegt ze. “De aanloop van de mensen, daar geniet ik van. Met elke klant kwam er ook wel weer een nieuwtje mee en dat kon ik dan aan de volgende weer door vertellen.
Daarom ben ik kort geleden weer gestart met de verkoop, ik heb er niets voor hoeven te doen, het nieuwtje verspreidde zich vanzelf. De meeste mensen die nu komen zijn de vaste klanten van weleer, maar er komen soms ook mensen die gewoon langs komen. Voor mij maakt dat niets uit, ik zie iedereen even graag komen.”
Jo heeft nu een afspraak met haar kleinzoon die langs haar woont, waardoor haar huis een mantelzorgwoning is geworden. ,,Ja, hij let op mij, samen met het nieuwe boerinnetje dat hij in Groningen gevonden heeft. Boer zoekt vrouw,” voegt ze er nog even aan toe. Het is een van de dingen waar ze graag over vertelt. Vanaf de stoel waar ze zit kan ze ook naar de wand tegenover haar kijken, daar staat ze nog op de foto met haar man Harrie.
“Het was het jaar dat we het diamanten huwelijk zouden vieren dat ik hem verloor”,  zegt ze met zachte stem. Even blinkt er een traan in haar oog. Maar dan ziet ze daarnaast weer de foto met haar klein- en achttien achterkleinkinderen. Daarmee lichten haar ogen weer op en ja, daar vertelt ze ook graag over.
,,Zolang het in de bovenkamer nog goed is ga ik niet naar het turp (dorp red),” zegt ze. ,,Ik hoop hier oud te worden en nog veel eieren te verkopen”.