Hannes Verhoeven zijn grootste uitdaging nadert voltooiing
Augustus 2018
Nee, geestelijk vader van de reusachtige koe, die aan de rand van Esbeek verrijst wil hij zich niet noemen. Maar noem willekeurig waar in Esbeek de naam van Hannes Verhoeven en er wordt verwezen naar de creaties langs de Andreas Schotelroute. Zelf ziet hij zich vooral als lid van de creatieve groep die de aanleg van nieuwe elementen langs de Schotelroute bedenkt en realiseert.
Zijn ogen observeren altijd zijn omgeving en met zijn baardje straalt hij kalmte uit. Hij doet zijn best om uit de schijnwerper te blijven, maar als hij over De Melkfabriek begint te vertellen, neemt zijn enthousiasme de overhand.
“Het is moeilijk te zeggen waar dit kunstwerk precies begonnen is,” mijmert hij. ,,Denk niet dat het alleen het handwerk is wat je hier ziet, vergeet ook de voorbereiding met vergunningaanvraag niet. Ook het maken van tekeningen en de nodige berekeningen. Je kunt het wat dat betreft vergelijken met het bouwen van een huis.”
Het idee van de Melkfabriek komt voort uit het project ‘Industrialisatie’, bestaand uit drie verschillende sculpturen/installaties. Verhoeven wil de industrialisatie van de landbouw op een beeldende manier neerzetten in de vorm van dieren die getransformeerd zijn tot fabrieken. Het industriële binnenwerk bestaat uit abstracte mechanische elementen. Met dit project zet hij deze kwetsbare beesten op een voetstuk en laat hij ze zien als maquettes voor toekomstige bouwwerken.
Vanaf 2009 werkt hij als zelfstandig ondernemer, nadat hij eerder bij de Efteling al ervaring opdeed in het maken van figuren. Het creëren van sculpturen is nu zijn specialiteit. Als dan in je eigen omgeving de Schotelroute ontstaat, kun je niet duimen draaiend toe blijven kijken. Wie nu de tien kilometer lange kunstroute loopt, komt her en der de kunstwerken van Hannes tegen. Van het wachtende gezin aan de oude Trambaan, tot de badende vrouwen in de Broekeling. De metershoge Andreas Schotel zelf (tegenover Rustoord) en nu de koe, in een verbeelding als melkfabriek.
“Bij een nieuw idee is de basis vrijwel altijd hetzelfde,” vertelt hij. “Je begint met een schaalmodel, dat heb ik bij de koe ook gedaan. Uit een grote berg purschuim sneed ik de contouren van een rund op ware grootte. Daarna heb ik de buitenkant bewerkt met polyester, met daarin ijzerkorrels, zodat het een roestbruine kleur krijgt. De Melkfabriek is hetzelfde als het schaalmodel, maar dan zes maal vergroot.”
Hannes trok bij de creatie van het nieuwste Esbeekse werk op met vier anderen, samen zien ze zich als het creatieve Schotelbrein. Met Han Bolijn, Danny van Vliembergen, Rik Pulles en Yves Boyer, werkt hij aan de creaties en aan de voorbereiding op het festival waarbij de Melkfabriek binnenkort geopend wordt.
“Maar vergeet niet alle vrijwilligers die ons met ontzettend veel enthousiasme ondersteund hebben,” haast hij zich te zeggen. Ook dat is Hannes Verhoeven. Hij wil niet graag de credits alleen voor zichzelf, het liefst deelt hij ze met zoveel mogelijk anderen.
Op de vraag of er nog meer in het Schotel-vat zit, lacht hij geheimzinnig. “O, ik denk dat we nog veel mooie dingen kunnen bedenken om het geheel nog beter op de kaart te zetten,” zegt hij. “Als ik nu kijk wat voor mooie reacties we tijdens de bouw kregen en dan zijn de mensen er nog niet eens binnenin geweest.”
Wie er wel binnen in het kunstwerk over zijn schouders meekeek, is niemand minder dan Koning Willem Alexander tijdens zijn werkbezoek aan de gemeente Hilvarenbeek.
“Ja, dat was een ongelofelijke verrassing. Zoiets kun je niet bedenken, ook zeker niet plannen. Zoiets gebeurd gewoon en mooi toch dat het op Esbeekse grond gebeurde?”
Naast de vele uren die hij al in het kunstwerk legde, wordt er de komende weken toch nog een tandje bijgeschakeld om alles tijdig af te krijgen. De inrichting in het kunstwerk moet nog op zijn plaats worden gezet en de laatste plankjes bevestigd. De steiger rond het kunstwerk is al verwijderd.
De makers zijn er trots op dat ze iets hebben kunnen maken dat een bijdrage levert aan zowel de kunst- als de geschiedenis van hun dorp Esbeek. In de hoop en verwachting dat het toerisme er de komende jaren van kan profiteren lijkt er nog veel mogelijk.
Augustus 2018
Nee, geestelijk vader van de reusachtige koe, die aan de rand van Esbeek verrijst wil hij zich niet noemen. Maar noem willekeurig waar in Esbeek de naam van Hannes Verhoeven en er wordt verwezen naar de creaties langs de Andreas Schotelroute. Zelf ziet hij zich vooral als lid van de creatieve groep die de aanleg van nieuwe elementen langs de Schotelroute bedenkt en realiseert.
Zijn ogen observeren altijd zijn omgeving en met zijn baardje straalt hij kalmte uit. Hij doet zijn best om uit de schijnwerper te blijven, maar als hij over De Melkfabriek begint te vertellen, neemt zijn enthousiasme de overhand.
“Het is moeilijk te zeggen waar dit kunstwerk precies begonnen is,” mijmert hij. ,,Denk niet dat het alleen het handwerk is wat je hier ziet, vergeet ook de voorbereiding met vergunningaanvraag niet. Ook het maken van tekeningen en de nodige berekeningen. Je kunt het wat dat betreft vergelijken met het bouwen van een huis.”
Het idee van de Melkfabriek komt voort uit het project ‘Industrialisatie’, bestaand uit drie verschillende sculpturen/installaties. Verhoeven wil de industrialisatie van de landbouw op een beeldende manier neerzetten in de vorm van dieren die getransformeerd zijn tot fabrieken. Het industriële binnenwerk bestaat uit abstracte mechanische elementen. Met dit project zet hij deze kwetsbare beesten op een voetstuk en laat hij ze zien als maquettes voor toekomstige bouwwerken.
Vanaf 2009 werkt hij als zelfstandig ondernemer, nadat hij eerder bij de Efteling al ervaring opdeed in het maken van figuren. Het creëren van sculpturen is nu zijn specialiteit. Als dan in je eigen omgeving de Schotelroute ontstaat, kun je niet duimen draaiend toe blijven kijken. Wie nu de tien kilometer lange kunstroute loopt, komt her en der de kunstwerken van Hannes tegen. Van het wachtende gezin aan de oude Trambaan, tot de badende vrouwen in de Broekeling. De metershoge Andreas Schotel zelf (tegenover Rustoord) en nu de koe, in een verbeelding als melkfabriek.
“Bij een nieuw idee is de basis vrijwel altijd hetzelfde,” vertelt hij. “Je begint met een schaalmodel, dat heb ik bij de koe ook gedaan. Uit een grote berg purschuim sneed ik de contouren van een rund op ware grootte. Daarna heb ik de buitenkant bewerkt met polyester, met daarin ijzerkorrels, zodat het een roestbruine kleur krijgt. De Melkfabriek is hetzelfde als het schaalmodel, maar dan zes maal vergroot.”
Hannes trok bij de creatie van het nieuwste Esbeekse werk op met vier anderen, samen zien ze zich als het creatieve Schotelbrein. Met Han Bolijn, Danny van Vliembergen, Rik Pulles en Yves Boyer, werkt hij aan de creaties en aan de voorbereiding op het festival waarbij de Melkfabriek binnenkort geopend wordt.
“Maar vergeet niet alle vrijwilligers die ons met ontzettend veel enthousiasme ondersteund hebben,” haast hij zich te zeggen. Ook dat is Hannes Verhoeven. Hij wil niet graag de credits alleen voor zichzelf, het liefst deelt hij ze met zoveel mogelijk anderen.
Op de vraag of er nog meer in het Schotel-vat zit, lacht hij geheimzinnig. “O, ik denk dat we nog veel mooie dingen kunnen bedenken om het geheel nog beter op de kaart te zetten,” zegt hij. “Als ik nu kijk wat voor mooie reacties we tijdens de bouw kregen en dan zijn de mensen er nog niet eens binnenin geweest.”
Wie er wel binnen in het kunstwerk over zijn schouders meekeek, is niemand minder dan Koning Willem Alexander tijdens zijn werkbezoek aan de gemeente Hilvarenbeek.
“Ja, dat was een ongelofelijke verrassing. Zoiets kun je niet bedenken, ook zeker niet plannen. Zoiets gebeurd gewoon en mooi toch dat het op Esbeekse grond gebeurde?”
Naast de vele uren die hij al in het kunstwerk legde, wordt er de komende weken toch nog een tandje bijgeschakeld om alles tijdig af te krijgen. De inrichting in het kunstwerk moet nog op zijn plaats worden gezet en de laatste plankjes bevestigd. De steiger rond het kunstwerk is al verwijderd.
De makers zijn er trots op dat ze iets hebben kunnen maken dat een bijdrage levert aan zowel de kunst- als de geschiedenis van hun dorp Esbeek. In de hoop en verwachting dat het toerisme er de komende jaren van kan profiteren lijkt er nog veel mogelijk.