Carnaval over de grenzen
Johan Paridaans verfranst in de Franse Alpen
ED en Trompetter Kempenland 2004
Met de carnavalsvakantie voor de deur is het voor veel landgenoten weer hét moment om af te reizen naar de wintersportgebieden. Ook voor veel Brabanders is het een alternatief voor het lawaaierige feest: de rust en de stilte van de sneeuw, in plaats van de carnavalsoptocht en de overvolle kroegen.
Wie zich zo’n duizend kilometer van huis waagt met toevallig Frankrijk als bestemming, heeft de kans dat hij er enkele Kempenaren tegen komt die hun vleugels uit sloegen op zoek naar een uitdaging. Een van deze gelukzoekers is Johan Paridaans (29) uit Lage Mierde. Aan de voet van het skigebied van Les Sybelles runt hij een café-restaurant. Met aan de ene kant de witte piste en aan de andere kant een vergezicht op de Mont-Blanc heeft hij het ultieme plekje op deze aardbol ontdekt. Zijn liefde voor sneeuw en winterse sporten en zijn passie om te organiseren voor vakantievierende lieden kwamen bij elkaar in dat kleine restaurantje. Hij haalt Nederlanders naar de Franse Alpen om ze er een onvergetelijke week te verzorgen. Maar met hetzelfde gemak regelt hij slaapplaatsen voor een groep van negentig Denen. Uiteraard is het voor al die vakantiegangers culinair genieten in zijn horeca gelegenheid maar tussen de bedrijven door leidt hij zijn gasten ook nog zelf rond in het skigebied waar hij inmiddels elk plekje kent.
Vanaf het moment dat Johan Paridaans zijn eerste stages liep voor de toeristische opleiding van het MTRO werd het hem duidelijk dat zijn grenzen niet eindigden bij de Nederlandse grens. Zijn wereld was groter en waar zijn zoektocht zou eindigen zou hem later wel duidelijk worden, zo redeneerde hij
Via een jongeren-reisorganisatie kwam hij in Oostenrijk en later in Frankrijk terecht. Hij ontving er de gasten voor de wintersport en loste er alle voorkomende problemen voor de gasten op. Op de rustige momenten ging hij zelf skiën tot hij zelf als skileraar les kon geven. Maar nog was er niet voldoende uitdaging en hij bleef om zich heen kijken. Op een gegeven moment werkte hij voor een reisorganisatie in het Franse Le Corbier. Toen hij daar een horecagelegenheid te huur zag staan zag hij in een keer alle puzzelstukjes uit zijn droom in elkaar vallen en hij begon er voor zichzelf. Een sprong in het diepe, de uitdaging verder tegemoet.
Sindsdien regelt en organiseert hij voor zijn eigen gasten die hij er culinair verwent. Hij regelt verblijfsaccommodatie voor vakantiegangers uit heel Europa en als hij nog tijd over heeft geeft hij ze zelf ski-instructie. Intussen <I>verfranst <I> deze Brabander snel daar in hartje Frankrijk.
Spoken
Zijn blonde haar in een kuif omhoog en een rafelige spijkerbroek aan. Lachend manoeuvreert hij zich tussen de tafeltjes door, regelmatig handen schuddend en een kus ter begroeting. Het leven in Frankrijk heeft zo zijn charme, ontdekte Johan Paridaans. Hij werd verliefd op de sneeuw en verliefd op Frankrijk. Verlegde zijn grenzen toen hij op zoek ging om zijn vleugels uit te slaan. Nu is zijn gezicht roodbruin gebrand van de zon die daar in de Alpen heerlijk over de sneeuw kan schijnen. Maar ook kan het er spoken, daar in de nabijheid van het wintercomplex van Corbier, als de wind vrij spel krijgt over de hoogste toppen van Corbier.
Maar koning winter komt ook in de Alpen steeds later op gang: ook dit jaar was er pas in de derde week van januari voldoende sneeuw om alle pistes wit te kleuren. Maar als het er eenmaal sneeuwt slaat de kou ook meteen stevig toe.Op de hogere bergkammen kan het daar ijzig koud zijn. Temperaturen tot vijfentwintig graden onder nul zijn geen uitzondering en met de wind erbij kan het er nog kouder aanvoelen.
La Fontaine
Zijn café-restaurant La Fontaine de L ‘Ours heeft het midden tussen een bruin café en een eetcafé. Op de kaart staan zowel Nederlandse als Franse gerechten en de bediening bestaat ook uit beide nationaliteiten. Voor Johan Paridaans is het belangrijk om beide culturen te integreren: niet alleen vindt hij het gezellig; zakelijk gezien geeft het hem ook de beste garantie op klandizie.
Wie zich in la Fontaine bevindt heeft van de ene kant uitzicht op de besneeuwde berghellingen terwijl er van onder het restaurant zich een zwembad uitstrekt: tussen de sneeuw zwemmen in de open lucht blijkt ook zijn charme te hebben!
Le Corbier is een typisch Frans skidorp zoals er de laatste dertig jaar meer verrezen zijn. Enkele grote torens met appartementen, voor een deel in particulier bezit, bieden huisvesting aan de skiërs. Vrijwel het hele complex is via een gangenstelsel met elkaar verbonden en her en der zijn winkeltjes en restaurantjes. Het hele complex ligt tegen de piste aan waardoor elke gast zo de achterdeur van de accommodatie in kan skiën. Het gebouwencomplex in Le Corbier is zo’n dertig jaar oud en hier en daar mag er weer geïnvesteerd worden in het onderhoud van de gebouwen. De Fransen tonen met het complex aan dat ze veel aandacht hebben geschonken aan de geneugten als de horeca maar dat ging soms wel ten koste van de luxe in de appartementen.
In La Fontaine de L’Ours is de sfeer afgestemd op een breed publiek. Al naar gelang er klanten verwacht worden wordt er muziek gedraaid en het de <I>après-ski<I> en het <I>happy hour<I> wisselen elkaar in rap tempo af: laat het organiseren maar aan Johan Paridaans over. Hij besteedt veel aandacht aan het promoten van zijn uitspanning en het leggen van contacten met potentiële gasten. Met enkele Nederlandse reisorganisaties heeft hij een goede band opgebouwd, wat hem een regelmatige stroom aan bezoekers oplevert.
Skiën
Het skigebied van Le Corbier werd vorig jaar gekoppeld met nog vier andere dorpen waardoor Les sybelles ontstond. Zo werden 310 kilometer aan pistes in een keer bereikbaar. Les sybelles is een gevarieerd skigebied waar zowel de beginnende als de meer geoefende wintersporter aan zijn trekken kan komen. Vanuit Corbier is er een zuidelijk route over enkele heuvelkammen met 2610 meter als hoogste punt. Het dorpje st Sorlin d’Alves ligt in een dal en is na enkele uren klimmen en dalen te bereiken. De fietsende zomersporter kent dit dorpje ongetwijfeld omdat het ’t beginpunt is van de beklimming van de Croix de Fer, een van de beklimmingen uit de Alpenetappe van de Marmotte.
Absoluut de mooiste afdaling is de zwarte piste in de <I>Vallée Perdu<I> (de verloren vallei). Het is een verbinding tussen de dorpen Le Corbier en La Tousuire en gaat van een bergtop tussen twee bergkammen een vallei in.
Ook de afdaling naar st Jean des Alves is een aanrader voor de bezoeker van dit gebied. Het is een blauwe piste naar een liefelijk dorpje waar de houten huisjes zo uit een sprookje getild kunnen zijn. De route kent mooie glijstukken, afgewisseld met een aantal bochten die door de geoefende skiër in een slag genomen kunnen worden.
Voor diegene die de kou goed kan trotseren is ook de afdaling naar Colombier aan te raden. In één ruk kan een rood-blauwe route afgedaald worden met een verval van zo’n 1300 meter. De terugweg is wat gecompliceerder omdat er vijf liften voor nodig zijn en er een behoorlijke omweg nodig is om het startpunt weer te bereiken.
Carnaval
Staat de carnaval in Nederland voor lawaaierige optochten en volle kroegen, in de wintersport-oorden betekent het topdrukte. Zo ook in <I>La Fontaine de L’Ours<I>. Daar, op 1550 meter hoogte is er geen echte caranvalsoptocht te bewonderen, maar toch wordt dit feest toch niet vergeten. Johan Paridaans haalde de carnaval dichterbij met het aanstellen van niemand minder dan Prins Mark den Urste, voormalig prins van de Bollenmeppers uit Casteren. Prins Mark, ofwel Mark Castelijns, is er de eerste kok in het restaurantje van Paridaans en in zijn koffer heeft hij steevast de hoogtepunten van het carnaval in Casteren. Al die hoogtepunten uit zijn glorietijd bij de Bollenmeppers staan er op zijn video: het is een hit op het grote scherm van het cafeetje.
En terwijl Mark met de pollepel in zijn pannen roert, maakt Johan weer zijn ronde. Bij elke deur die open staat even een praatje. Een hand en een kus ter begroeting: de Franse <I>way of life<I> wordt ook meer en meer zijn levensstijl. ‘Het spreekt me aan ,’ zegt hij. ‘Ik vind Nederland maar klein en bekrompen vergeleken bij wat ik hier tegen kom.’
Maar als er weer eens gasten uit de kempen aan zijn bar hangen gaan zijn gedachten toch weer terug naar dat stukje van Brabant. Dan zet hij er zijn lievelingsplaat <I>Brabant<I> van Guus Meeuwis op en zingt er samen met zijn gasten uit volle borst mee.
Want dan denk ik aan Brabant, want daar schijnt nog licht…
skiën met carnaval: een redelijk alternatief. Le Corbier is een aanrader omdat prijs en vertier goed met elkaar in evenwicht zijn.
Wie meer informatie wil over la Fontaine of over Corbier kan terecht op www.lafontaine-lecorbier.com
Na 2008 verliet Johan Paridaans zijn Lafontaine om een eind verderop in Sorlin d’arves weer aan een nieuwe uitdaging te beginnen. Frankrijk blijft hem boeien, de toeristen culinair verwennen zijn drive. Af en toe is hij nog in de Kempen, op zoek naar zijn roots, of gewoon op bezoek bij zijn ouders.
HW