Ludo Kaethoven en Debbie Urkens namen deel aan Dutch Extreme
Trompetter Kempenland 2006
Voor iedereen die enkel een rondje hardlopen niet voldoende vond werd eind jaren zeventig de triahtlon uitgevonden. Dan waren er altijd nog die-hards die verder wilden en zo ontstonden adventure races all over the world. De Eco challenge was een tocht van vijf tot tien dagen door rimboe en bush, daarbij gebruik makend van alle sportdisciplines die maar te bedenken waren. Van de deelnemers werd het uiterste gevergd en je moest bovenal veelzijdig zijn.
In 2001 kwam de Nederlander Paul Vahl op het idee om dit challenge-concept op Nederlandse bodem te gaan projecteren. Er werd gebruik gemaakt van sportdisciplines die in Nederland gangbaar zijn en zo vond er in juni 2001 voor het eerst de <I>Dutch Extreme<I> plaats. Over een afstand van 500 kilometer tussen de Pietersberg in Maastricht en het Groningse Pieterburen werd gekano’d (70 km), gefietst met de ATB (210 km), geskeelerd (144 km ) en gelopen (61 km). Onder de deelnemers was Reuselnaar Ludo Kaethoven die de tocht wist te volbrengen maar hij moest er wel voor tot het uiterste gaan. Waar het voor sommige sporters een ultiem hoogtepunt was, was het voor Ludo een tussendoortje tussen andere adventuretochten in. In 2001 werd Ludo begeleidt door zijn vriendin Debbie Urkens maar als hij over enkele weken van start gaat bij de vierde editie is Debbie zijn compagnon in de wedstrijd die met twee personen afgelegd moet worden.
‘De natuur he, daar doe je het voor’. Ludo Kaethoven (39) is er snel klaar mee als hij de drijfveer moet noemen van al zijn sportinspanningen. Als hij in de vijver van zijn grote tuin staart wijst niets erop dat hij enorm tekeer kan gaan van de bergen in de Himalaya tot de noordpoolgrens in Groenland. Ludo zocht de afgelopen jaren meermalen de uitdaging op door aan de meest bizarre tochten deel te nemen. Nu de Eco Challenge ter ziele is ervaart hij dat als een groot gemis: hij heeft er al diverse op zijn palmares staan.
‘Maar eigenlijk begonnen de adventure races bij Debbie,’ zo moet hij eerlijkheidshalve bekennen als zijn vriendin met drie grote honden aangewandeld komt.
Grenzen
Ludo en Debbie houden van grenzen, zo lijkt het. Ze wonen op kijkafstand van de Nederlandse grens (op het Belgische deel) en vaak zagen ze het licht uitgaan tijdens hun enorme sport ondernemingen.
Als Ludo verteld hoe hij bij een combinatiewedstrijd op Corsica te lang moest lopen in een te warm duikpak weet hij nog goed waar het mis ging. Het is een van de zeldzame keren dat Ludo de eindstreep niet haalde: door vochtverlies raakte hij buiten westen waardoor het daar einde oefening was.
‘Belt een maat van me of ik zin heb om mee naar Groenland te gaan voor een pool-expeditie. Met mijn eigen bedrijf heb ik veel vrijheid en enkele weken later sjouwen we 500 kilometer over het poolijs waar er een bijzondere ontmoeting was met een ijsbeer. Hij stond op 25 meter afstand en we waren er enorm voor gewaarschuwd.’ Als oud-commando was Ludo de man in de groep die het geweer in handen had maar terwijl zijn maten wegdoken bleef hij ijzig kalm de beer in zijn ogen kijken tot deze rechtsomkeer maakte.
Per toeval in de sport
Bij een teamtraining ontmoette Ludo enkele jaren terug een instructeur die zelf aan een Eco Challenge had deelgenomen. De man pochte over zijn kunnen, maar werd vervolgens voorbij gefietst en gelopen door Ludo. Deze was al langer met diverse sporten bezig maar wat hij eigenlijk zocht vond hij nog niet. Door het contact met deze instructeur kwam hij in het wereldje van de adventure race terecht. Hij nam er aan vele deel en vrijwel altijd wist hij ook te finishen. ‘Op Borneo vonden we met ons team echter al enkele uren na de start ons Waterloo. Een deel van een vlot brak af op volle zee. De stroming was zo sterk dat we zwemmend niet aan land konden komen: we moesten met een boot opgepikt worden. De wedstrijd mocht wel buiten de competitie vervolgd worden waardoor de 12.500 dollar inschrijfgeld toch nog tot zijn recht kwam.
Leven met sport
Ook bij Debbie Urkens werd het sporten met de paplepel ingegoten. Haar moeder deed aan turnen en vader zat op voetbal: Debbie ging het beiden doen en later kwam er alleen maar meer bij. Toen vriendinnen op hun zestiende een brommertje kregen vroeg zij een renfiets. Ze ging aan fitness doen en kwam in de vechtsport terecht waar ze Europees kampioen werd in het thai-boksen.
Toen een Nederlands-Belgisch team op zoek was naar vrouw die het met hen aandurfde om aan de Eco Challenge in Marokko deel te nemen wist Ludo al snel dat dit iets voor Debbie was. Na een uitgebreide voorbereiding werd aan de wedstrijd deelgenomen. De start begon met een kamelenrace en vervolgens onder andere kajakken op zee, paardrijden en veel klimwerk in de bergen. Het team eindigde er als zestiende: een betere prestatie werd er door een Nederlands team nog nooit behaald.
2001
Toen op zaterdag 23 juni 2001 de eerste Dutch Extreme van start ging stonden er 43 teams van twee personen aan de start. Ludo nam deel met een Belg die hij kende van het kano’en. Hij herinnert zich nog het sjouwen met de kano’s van de st Pietersberg af en het plonsen in de Maas. Door zijn grote ervaring in de kano kon hij op het eerste onderdeel bij de eersten mee en na afloop zou hij gehuldigd worden voor de eerst aankomende kano’er die de race ook volbrengt. Op de ATB slingerde de route zich door Noord Limburg naar Gelderland. Op die kilometers lange paden hadden Ludo en zijn maat het geluk dat ze aan konden sluiten bij een koppel uit Hulsel/Hilvarenbeek. Samen reden ze naar Millingen waar gewacht moest worden op de pont voor de oversteek van de Rijn. De finish na het tweede onderdeel was diep in de nacht in het Gelderse Vorden waar meteen de skeelers onder gebonden werden. Op dit punt werd het zwaar voor Ludo want hij had al na 10 kilometer last van zijn voeten. Met het bloed op zijn sokken beet hij door. Onderweg zag hij andere deelnemers in slaap gesukkeld en na zo’n 33 uur wedstrijd bereikte hij het Groningse Noord-Laren. In de afsluitende ultra marathon die toen nog volgde voelde Ludo zich pas echt in zijn element. Midden inde natuur van de Groningse polders, met een klein zaklampje op zoek naar Pieterburen. In het holst van de nacht werd er gefinisht en Ludo was dicht bij totale uitputting. ‘Het is dat moment waar ik naar op zoek ben. Mijn maat was overigens al over dat punt heen geraakt want hij sloeg de laatste kilometers enkel wartaal uit: hij was totaal gedesoriënteerd geraakt. Noem het maar slaapdronken’.
Ludo ging gewoon de volgende dag weer over tot de orde van de dag en er volgde nog vele tochten. Nu is hij net terug van een adventure-tocht in slovenië waar hij samen met twee Friezen deelnam. Hij is nog onder de indruk van de entourage met de mooie natuur als decor. Canyoning , raftng en hydro-speed. Met de mountainbike ondergronds een tocht en ga zo maar verder. Af en toe teveel om op te sommen wat voor onderdelen er bedacht worden om de grenzen van de ultra sporter op te zoeken.
Almere 2004
Op vrijdag 13 augustus zal de vierde editie van de Dutch Extreme van start gaan. Ditmaal niet over de lengteas van Nederland maar alles zal zich afspelen in de polders van Nederlands jongste provincie. Op dit moment zijn er nog maar 15 teams ingeschreven die de uitdaging aan durven gaan. Na de eerste editie werd de wedstrijd alleen nog maar zwaarder. Debbie kende een goede voorbereiding want ze werd onlangs tweede bij het Nederlands kampioenschap adventure racing dat op en rond de waddeneilanden plaats vond. Ludo gaat er niet extra voor trainen want voor iemand die de dag standaard begint met een een uur hardlopen en de dag eindigt met een training van zo’n twee uur is conditie standaard aanwezig. Enkel de trainingsonderdelen kunnen per dag variëren: van (thai) boksen, kano’en op zee, skeelren, fietsen etcetera etcetera.
Afgelopen week kocht hij nieuwe skeelers en zijn bloed kleurt nu al de binnenvoering. ‘Meteen een te grote afstand gereden; mijn voeten moesten er nog aan wennen,’ grijnst hij.
De afgelopen twee jaar maakte de Dutch Extreme uitstapjes naar nog meer sportdisciplines. Men ging met rubberboten de zee op en er moest met zelfgebouwde vlotten de IJsel overgestoken worden. Deze vierde editie lijkt men weer terug te gaan naar de basis waarmee het ook begon, al houdt de organisatie een slag om de arm: er kunnen altijd extra onderdelen aan toegevoegd worden.
Voor de deelnemers staat wel vast dat ze vooraf niet exact weten wat er komt. Ze moeten de route enkel met een kaart uitzoeken en elk team van twee personen moet bij elkaar blijven.
Door alle avontuurlijke wedstrijden van de afgelopen jaren – Ludo nam ook nog deel aan tal van survival runs- kennen de vaste deelnemers uit het circuit elkaar goed. Zo trekt Ludo regelmatig op met het duo Hoite Cannegieter / Ingrid van Dooren die de Dutch Extreme al meerdere malen wonnen. Of Ludo dit jaar samen met zijn Debbie in het spoor van deze kleppers kan blijven durft hij niet te voorspellen. ‘Ik weet dat Hoite Cannegieter een fotografisch geheugen heeft en zich daardoor enorm goed kan oriënteren. Wij weten van onszelf dat er voldoende is aan kracht en conditie. Maar als je meer dan veertig uur onderweg bent kan er van alles gebeuren. Debbie kan minder goed tegen de kou en ik moet opletten om op tijd te drinken,’ zo kijkt Ludo vooruit.
Rust en natuur
Wie in de media speurt naar publicaties over de sportprestaties van Ludo Kaethoven komt weinig tegen. Het liefst blijft hij in de luwte, met alleen de natuur om hem heen,. De entourage van een wedstrijd heeft hij nodig om de uitdaging te vinden en om zijn doel ook echt te bereiken.
Ludo en Debbie hebben nog wat uitnodigingen op zak, mochten ze na het weekend van 15 augustus nog energie over houden. Wat te denken van de zevenvoudige marathon door de jungle van Brazilië of een ATB tocht dwars over Corsica. Ook een wedstrijdtocht door de Tunesische woestijn staat nog met een krabbel op zijn kalender. Alles is mogelijk in het leven van Ludo kaethoven en Debbie Urkens. Hun drie grote honden zijn hun enige handenbinders. In hun idyllische huisje –ach wat is nou 6000 vierkante meter- met een eigen duikvijver, hoort hij de vogeltjes fluiten. Zijn karpers voert hij vanuit zijn serre en het ijsvogeltje is er een vaste gast.
Daar in de luwte van de natuur, nabij de Nederlands/Belgische grens bereiden ze zich voor op Nederlands meest aansprekende adventuretocht. De kano’s liggen al langs elkaar te wachten en de ATB’s en de skeelers blijven er altijd binnen handbereik.
Ditmaal hoeven de supporters niet ver van huis om de Dutch Extreme te volgen want via internet zal de wedstrijd actueel bijgehouden worden: www.dutchextreme.nl
HW