Deel 5 (slot)
vakantiebelevenissen 2008
Beste landgenoten,
op het moment dat ik dit schrijf hadden we al thuis moeten zijn maar we zijn nog even op bezoek gegaan bij George Bush: in Washington.
Door een tornado hier was het toestel dat ons kwam halen te laat vertrokken. Door deze vertraging mistten we onze aansluitende vlucht en hebben we voor een nacht een hotel hier gekregen. Hebben we even kennis kunnen maken van de luxe hier in Amerika.
Superlatieven schieten echt tekort. Marian telde acht kussens op het bed, tien handdoeken in de badkamer en gisteren diner tussen acht tv's en evenzoveel stations erop.
Op zo'n moment gaan onze gedachten weer even terug naar Chamula, het zuidelijke indianendorpje in Mexico.
op het moment dat ik dit schrijf hadden we al thuis moeten zijn maar we zijn nog even op bezoek gegaan bij George Bush: in Washington.
Door een tornado hier was het toestel dat ons kwam halen te laat vertrokken. Door deze vertraging mistten we onze aansluitende vlucht en hebben we voor een nacht een hotel hier gekregen. Hebben we even kennis kunnen maken van de luxe hier in Amerika.
Superlatieven schieten echt tekort. Marian telde acht kussens op het bed, tien handdoeken in de badkamer en gisteren diner tussen acht tv's en evenzoveel stations erop.
Op zo'n moment gaan onze gedachten weer even terug naar Chamula, het zuidelijke indianendorpje in Mexico.
Daar in de bergen waren
we op bezoek bij de lokale bevolking. Christina, een Belgische dertiger die al een aantal jaren daar woont, was onze gids. Ze had Anita bij zich,
een 25 jarige Maya indiaan. Zij konden ons alles vertellen van de lokale gewoonten en gebruiken. Een vervelend gebruik hebben ze daar:
je mag bijna nergens fotos van maken omdat de inwoners dan denken dat het de ziel uit de persoon weg neemt. Dat nam niet weg dat
we onze ogen goed de kost gaven.
Op een markt voor de plaatselijke kerk was het een drukte van jewelse. Meer verkopers dan kopers, alle producten uit de hele omgeving
worden hier bijeen gebracht om ze aan de man te brengen. Omdat de lokalen niet kunnen tellen maken ze stapels en hoopjes, bv tien sinaasappels op elkaar gestapeld die dan als zodanig te koop zijn.
we op bezoek bij de lokale bevolking. Christina, een Belgische dertiger die al een aantal jaren daar woont, was onze gids. Ze had Anita bij zich,
een 25 jarige Maya indiaan. Zij konden ons alles vertellen van de lokale gewoonten en gebruiken. Een vervelend gebruik hebben ze daar:
je mag bijna nergens fotos van maken omdat de inwoners dan denken dat het de ziel uit de persoon weg neemt. Dat nam niet weg dat
we onze ogen goed de kost gaven.
Op een markt voor de plaatselijke kerk was het een drukte van jewelse. Meer verkopers dan kopers, alle producten uit de hele omgeving
worden hier bijeen gebracht om ze aan de man te brengen. Omdat de lokalen niet kunnen tellen maken ze stapels en hoopjes, bv tien sinaasappels op elkaar gestapeld die dan als zodanig te koop zijn.
We werden tevoren al bijgepraat over de kerk, een midden tussen katholiek en lokaal geloof. Daarbinnen mochten we onze camera nog niet eens laten zien.Er stonden geen banken in de kerk, op de vloer van voor tot achter mensen die in groepjes bijeen zaten. De vloer was bezaaid met dennennaalden. Elk groepje had kaarsjes voor zich op de grond staan waar ze knielend voor zaten, soms wel honderden op een rij.
Daarachter producten die ze aan het offeren waren. Zo zagen we hoe al biddend bij een kip de kop afgetrokken werd. Het bloed vloeide over de kerkvloer en al biddend werden alle geesten uit de omgeving aangeroepen. Het zijn deze momenten dat je beseft dat onze westerse gewoonten en gebruiken nog niet overal doorgedrongen zijn.
we keken onze ogen uit en eenmaal weer buiten hoorden we vuurwerk dat afgeschoten werd. In de verte kwam een processie aan, ook hierbij werd ons op het hart gedrukt niet te fotograferen. Later bleek dat de politie (die daar op elke straathoek aanwezig is) op een balkon
stond te observeren ivm fotograferen, op straffe van afnemen van je camera.
In de processie liepen 2 mannen voorop die continue grote vuurpijlen afstaken, zo uit de hand. Daarachter een dertigtal mensen, beladen met bloemen. Hun blik strak vooruit, allen hetzelfde gekleed. In hun midden liep de belangrijkste man uit het dorp., het is niet de man die vlg de wet belangrijk is, meer een medicijnman. Aan het einden van de stoet muzikanten die het geheel een macabere indruk gaven.
Anita vertelde nog in gebrekkig Engels over haar leven daar. Ze is rond 1.40 groot, net als de meeste van haar dorpsgenoten. Een mooi
gebruind gezichtje, ze lachtte veel. Door haar vriendschap met Christine mocht ze ons wat producten verkopen die zij met haar
familieleden gemaakt had. Zij had duidelijk onze sympathie gewonnen.
Later in de airco bus gingen onze gedachten weer terug naar Chamula. Naar de Maya's waarvan wij dachten dat die er al lang niet meer waren.
Niets is minder waar, ze zijn er nog steeds. levend in krakkemikkige hutjes in de bergen, het dak van palmbladeren en als ze het wat beter maken van metalen golfplaten.
Tijdens onze reis hebben we van onze gids Bianca uitgebreid de geschiedenis met gewoonten en gebruiken van het Mexicaanse volk gehoord. Zoals dat van de Azteken, die rond 1500 het machtigste volk waren met enorme tempels op de plek waar nu Mexico City is. Ze overvielen andere stammen en ontvoerden de mannen om hen te offeren voor hun goden. De mannen werden naar de hoogste tempel gebracht waar het hart uit hun levende lichaam werd gehaald en verbrand. Zo vloeide het menselijke bloed weer terug naar de zon die het belangrijkste symbool was voor hen. Als toetje rolde dan ook nog de afgehakte kop over de treden naar beneden.
Deze treden hebben wij beklommen, ze zijn er nog steeds, geheel intact, niet meer rood van het bloed. In de bus hebben wij de film 'Apocalypso Now' gezien. Het is een waarheidsgetrouw verhaal van het leven van de Maya's, met bloed, veel bloed.
Zo zijn we in de allerlaatste fase van deze reis, een reis die ons bij zal blijven om velerlei redenen.
We hopen iedereen spoedig weer live te zien en met de fotos nog even terug te keren naar het Mexico gevoel.
groeten,
Harrie en Marian.