Hilverbode mei 2008
Terwijl het kankerfonds KWF de positieve resultaten bekend maakte van alle acties die er het afgelopen jaar waren, bleek een van de opmerkelijkste acties de Alpe D’Huzes waarbij sporters zo vaak mogelijk de Alpe D’Huez beklimmen om geld bijeen te brengen. Een van die sporters is Noud Persoons uit Moergestel. Hij kende uit eigen omgeving de voorbeelden waarbij goede vrienden en familieleden door kanker geveld werden. Met die voorbeelden in zijn achterhoofd ging hij in de vroege ochtend van 5 juni van start voor acht beklimmingen. Achtmaal de dertien kilometer klimmen, acht maal de 1100 hoogtemeters overwinnen. Noud ging diep op die vijfde juni, voor hem was er die dag maar één weg en die lag voor hem. Geen berg was er te hoog die dag en uiteindelijk behaalde hij zijn doel. Deze vijfde juni zal hem echter nog lang heugen.
’Smorgens meteen als het licht werd zou het startschot al klinken,’ vertelt Noud. ‘Ik stond aan de start met de wetenschap dat de voorbereiding optimaal was. Al vanaf februari maakte ik tochten tot zo’n tweehonderd kilometer, vaak in mijn eentje. Ik was veel in de heuvels van de ardennen en bovendien had ik ook de ervaring van één eerdere beklimming van de Alpe D’Huez zelf. Vlak voor het bekende bruggetje stelden de renners zich op, onder hen waren ook diverse kankerpatiënten die ook een poging gingen doen om de <I>Nederlandse berg<I> te beklimmen.
Ondanks dat er die dag velen met hem naar bovenklommen was Noud vooral met zijn eigen race bezig. ‘Er rijden steeds motorrijders mee omhoog en omlaag om mee te ondersteunen, dit is nodig om bv kleding mee te nemen die je niet nodig hebt in de klim maar wel bij de afdaling. Bovenop de berg was het koud en regenachtig, grote temperatuurverschillen dus. De eerste beklimmingen gingen in
Wisselen
Waar Noud minder op gerekend had was de logistiek om het eten, kleding en zijn bidons te vervoeren. ‘Alleen al voor het wisselen van die kleding ben je veel tijd kwijt, het was echter wel noodzakelijk. De afdalingen gebruikte ik steeds om wat uit te rusten en bij te komen en telkens kon ik weer fris van start. Toch zou de dag lang duren en tikte de klok verder. Vanwege de invallende duisternis moest de laatste start voor half acht plaats vinden, uiteindelijk zou het hem lukken.
‘Het is nauwelijks te beschrijven wat je voelt als je die laatste keer omhoog rijdt. In het begin zijn er enkele rechte stukken en de twintig bochten tel je steeds mee af. Na het passeren van de <I>Nederlandse bocht<I> bij het kerkje van D ‘Huez ben je op de helft en kun je de top al zien’.
De collega’s van de Moergestelnaar schreeuwden hem ook die laatste keer naar boven en op de top kon de fiets de lucht in: acht maal.
‘Misschien dat negen maal er ook nog wel in zou zitten,’ zo kijkt hij al vooruit naar 2009. ‘Je zou dan wel iets meer hulp nodig hebben bij het wisselen van de kleding.
Ook andere Kempische renners voltooiden het huzarenstukje van Alpe D’Huzes. Zo reden Martij (Hapert), Jos Lemmens en Frank Wouters (Bergeijk) ieder zes maal tegen de berg omhoog.
foto: Noud Persoons kende al de dalen, nu ook de pieken.