‘Het geloof dicht bij het leven houden’
Piet Leenhouwers voelt zich Mierds
ED 2008
Piet leenhouwers doet al meer dan veertig jaar de missen in de kerken van de Mierden en Hulsel. Ze kennen hem daar als pater Pietje en met zijn bril en baardje doet hij aan als een doorsnee professor. Professor was hij ook, maar dat ligt al jaren achter hem. Filosofie was ooit zijn professie, hij doceerde het aan de Theologische faculteit en aan de Technische Universiteit Eindhoven. Maar sinds de midden jaren zestig is hij ook de steun en toeverlaat van de verschillende pastoors in de Mierden. Tot nu toe overleefde hij er al vijf. De een na de ander kwam, Piet Leenhouwers bleef. Eerst alleen in Hooge en Lage Mierde maar toen Hulsel geen eigen voorganger had ging hij ook daar de missen doen. Nog steeds staat hij wekelijks achter het altaar, de ene week voor één mis, de andere week twee.
Met heldere ogen kijkt hij nog het leven in. In de lange donkere gang bij de Capucijnen aan de Korvelseweg in Tilburg, zijn woonadres, kijken donkere monniken vanuit hun schilderijlijst de gang in. Piet passeert ze monter, altijd weer op weg naar een volgende klus. “Nee, stilzitten was er nooit bij,” peinst hij. Door de week doceert hij nog steeds filosofie aan de seniorenacademie en volksuniversiteit. Maar als op zaterdagmorgen zijn wekker afloopt gaat zijn blik weer richting de Mierden. Hij begint er op de rand van zijn bed al met het voorbereiden van de preek van dat weekend. Met de lezing van die week in gedachten tracht hij zijn boodschap zo te formuleren dat het dicht bij de mensen komt. Dat is voor hem het geloof. “Niet een ver weg-verhaal maar liever de voorbeelden dichtbij zoeken,” mijmert hij. Piet vindt zijn preken zeker niet filosofisch maar inhoud hebben ze wel, zo kunnen de parochianen van Clemens, Johannes en Stephanus parochie getuigen.
Piet Leenhouwers, nu 77, volgde al op jonge leeftijd zijn roeping. Als geboren Helmonder maakte hij op jonge leeftijd al de keuze voor de kerk. Na studie in Enschede, Rome en Leuven volgde een leven als docent, professor en pater.
In al zijn missen in het Mierdse zag hij veel veranderen. Hij voelt zich nog vitaal, hij wil dan ook doorgaan zo lang hij zich daartoe in staat voelt.
Zo reist hij elke zaterdag en zondag weer naar ‘zijn’ Kempische dorpen. Een rijbewijs was nooit aan hem besteed, belangrijker vindt hij de boodschap die er altijd is. Een boodschap, reflecterend aan zichzelf en de manier hoe hij het leven ziet.
Kort na dit interview werd Piet Leenhouwers ziek en overleed hij. Hij droeg zijn afscheid van het leven waardig, ook al was hij korte tijd ernstig ziek, er kwam geen klacht over zijn lippen in het volste vertrouwen dat het mooiste voor hem nog moest komen.
HW