Heb lief, lach en leef nú
Voor Dré Netten blijft 20 april een bijzondere dag
 
April 2019
 
Dré met de foto van zijn vrouw Diny 

Zaterdag 20 april staat Hilvarenbeek in het teken van de strijd tegen kanker door de Vrijthoftocht. Voor Dré Netten (69) is en blijft 20 april een bijzondere dag. Het is de dag dat zijn vrouw jarig was, twee jaar terug verloor hij haar, nadat kanker haar lichaam sloopte.
Zijn leven stond ruim 45 jaar geheel in het teken van de sport en net in die sport ontmoette hij zijn latere echtgenote Diny Boers. Als Dré nu terug kijkt op zijn leven, dan is er een periode vóór en een periode na zijn leven met Diny.
“Ik Was achttien jaar en wou graag iets in de sport gaan doen. Aan het einde van onze straat werd een nieuw zwembad en sporthal gebouwd, dat leek me wel wat. Ik meldde mij aan en kon meteen als badmeester beginnen.”
Toen Dré kennis maakte met de toen nog nieuwe Hispohal, kon hij niet vermoeden dat die zo’n prominente plaats in zijn leven zou krijgen. Niet alleen ontmoette hij er een jaar later Diny Boers, maar hij zou er ook alle hoogte- en dieptepunten van sportend Hilvarenbeek meemaken en nu maakt hij het nog mee dat de hal afgebroken gaat worden.
“Ja, die Hispohal, die is wel de rode draad van mijn leven. Nadat ik er Diny had leren kennen hadden we niet lang nodig om ons besluit te nemen: op mijn 23-ste (zij 21) zijn we getrouwd. Zij bleef er ook gewoon werken en pas bij de geboorte van onze zoon is ze een poos thuis geweest. Daarna keerde ze wel terug, maar dan meer in een ondersteunende rol.”
Als Dré terug denkt aan zijn jonge jaren, dan ziet hij zo het huis aan de Schoolstraat wee voor zich. Hij groeide op in het gezin van Harrie en Toos Netten, met negen broers en zussen. Het was de straat van Piet-fiets- Van Raak en Janus Kluijtmans.
Maar zat er altijd al een badmeester in het leven van Dré?
“Nou, aanvankelijk was ik bestemd om broeder te worden. Ome Cor was broeder in Eten-Leur en hij haalde ons moeder over om mij daar een opleiding te laten volgen. Maar na drie jaar, als 15-jarige met Mulo op zak wist ik het wel: dat wordt niks. Het loopt zoals het loopt en het moet zijn zoals het moet zijn. Mijn keuze voor de sport bleek een gouden greep, dat paste uitstekend bij mij. Ik kon met de Hispohal meegroeien en toen Laco het overnam, kwam ik daar in dienst. De laatste tien jaar ben ik er nog regiomanager geweest.”
Als Dré vertelt over de rest van zijn leven, dan springen daar de mooie momenten met Diny eruit, later met Roel erbij. Ze gingen op vakantie met de caravan en het leven lachte hen toe. Droomden ervan om samen oud te worden en ooit te genieten van hun kleinkinderen. Maar dan…
“Het was 2015 en ik sukkelde met mijn gezondheid. Net op het moment dat dat onder controle was, voelde Diny zich niet lekker. Het was al snel duidelijk dat het foute boel was. Het woord kanker viel, maar ze wilde zich niet neerleggen bij het donkere lot dat voorspeld werd. Ze geloofde er echt in dat het kankeronderzoek zo’n vlucht zou nemen dat het tot chronische ziekte verklaard kon worden. Maar het werd steeds meer duidelijk dat dit niet zo was. Nog niet tenminste.
In 2017 kreeg Roel zijn tweede kindje en ze heeft alles op alles gezet om die nog te zien. Dat is gelukt, maar kort daarna is ze overleden. Nu hebben we alleen de foto’s en de herinneringen nog…”
Als Dré nu in dit voorjaar uit het raam kijkt, ziet hij de tijden voorbij komen dat hij samen met Diny en vele anderen het festival Elastiek oprichtte, het kindervakantiewerk en de kindercarnaval.
Op zaterdag  20 april neemt hij zich voor om naar het Vrijthof te komen kijken, om daar met eigen ogen te zien hoe vele mensen zich inzetten om met deelname aan de Vrijthoftocht het kankeronderzoek een handje te helpen. Dan gaat hij alle 600 deelnemers over de streep schreeuwen, in de hoop dat anderen die vanaf nu ziek worden wel geholpenkunnen worden.
“Ik weet het,” zegt hij. “Diny krijg ik er niet mee terug. Maar er is altijd weer een volgende generatie ….”