‘Waarom pas een bankje als je honderd bent?’
Miet Wouters-Van Gompel neemt (opnieuw) een eeuw-bankje in ontvangst

Juni 2025

Miet wouters achter de beeltenis van haar schoonzus Clementina waar ze zich al jarenlang voor inzet


Ze woont nog altijd in het huis waar ze haar kinderen uit zag vliegen en kan nog vrijwel alles zelfstandig. Maar voor haar deur staat al ruim een jaar een eigen eeuwbankje. Gisteren werd ze echt honderd en kreeg ze er een van de gemeente.
‘Geniet vandaag en herhaal het morgen’. Het opschrift op het bankje dat al een jaar voor haar huisje aan de Lage Mierdsedijk staat, geeft voor haar weer waar het in haar leven om draait. Het bijschrift ‘Zet oe ner en buurt wa’ gebruikt ze maar al te graag om contact te leggen met passanten die er ook echt op gaan zitten.
Maar voordat Miet Wouters-Van Gompel zich bezig ging houden met bankjes, heeft ze al een leven achter de rug waar ze moeiteloos terug kan kijken op meerdere generaties. Met haar in gesprek wordt er geschakeld van haar grootouders en haar ouders, naar haar kinderen (9), kleinkinderen (23) en achterkleinkinderen (31). ‘En ik ken ze ook allemaal nog bij naam en dat is soms wel pittig. Vroeger was het Jan Piet en Bert, nu komen de meest exotische namen voor.”
Als Miet op haar praatstoel zit, komt ze daar zo niet meer vanaf. Als dochter van Sjef van Gompel en Sjo van Limpt ging ze in Hooge Mierde op vrijerspad waar ze Hulselnaar Sjef Wouters tegenkwam. Ze had toen al op meerdere plekken gediend en was thuis de vierde in de rij van negen kinderen. De laatste oorlogsjaren maakten veel indruk op haar en als ze vertelt hoe ze vanuit haar werkadres in Hooge Mierde naar Reusel sloop, klinkt dat als een meer dan spannend verhaal. ,,Ik passeerde de Duitsers die overleden soldaten aan het begraven waren en in Reusel zat iedereen in de schuilkelder. Ik wist niet hoe snel ik weer terug naar Hooge Mierde moest.”
Maar nadat het weer rustig was in Reusel en omstreken maakte ze toch trouwplannen met Sjef en haar eerste drie kinderen werden geboren in een klein huisje in het centrum van Reusel. Er was nauwelijks plaats buiten de bedstee en toen ze terug naar de Lage Mierdsedijk kon, was ze blij. Ze huurden een boerderij die ze later konden kopen en ze brachten er samen hun negen kinderen groot. Alle groenten kwamen uit de eigen hof en ook nu nog kweekt ze veel producten zelf.
Stilzitten was nooit aan haar besteed en ruim veertig jaar terug begon ze zich in te zetten voor een zus van haar man die in Brazilië projecten opgezet had. ,,Vrijwel heel mijn AOW ging op aan het verzenden van kleding die we hier zelf maakten,” kijkt ze terug. Ze vloog zelf ook zeven keer naar Brazilië en zet zich nog steeds in voor de markt waarbij geld en spullen bijeen gebracht worden om de projecten daar te ondersteunen.
Maar gisteren, 2 juni, was het háár dag en nu heeft ze haar eigen eeuwbankje op de Mierdsweg, de plek waar zij vroeger vanaf de zandweg het dorp bereikte.