‘Dromen zijn bedrog’, zong ooit iemand. Maar wat is een droom eigenlijk en wat gebeurd er? Waar komt deze onbestuurbare hersenactiviteit vandaan?
Ik probeer een tijd lang mijn dromen op te schrijven in de hoop er iets wijzer van te worden.
22 Maart 2020
De Sloot
Ik ren door het bos, het paadje slingert voor mij uit. Waar ik naar toe ga had ik ook per fiets kunnen doen, maar rennen is zeker zo leuk. De afstand is ook slechts enkele kilometers. Ik nader de weg met het fietspad er langs, maar voor ik daar ben moet ik nog de sloot passeren. Om via een verhard stuk te gaan moet ik enkele meters omlopen, dat doe ik natuurlijk niet. Ik versnel een klein beetje en zet af aan de rand om er overheen te springen. Maar dan zie ik tot mijn schrik dat er meer water in de sloot staat dan ik verwacht had. Ik land net op de lijn waar het water stopt, halverwege de schuine wand van de sloot. Maar doordat ik mijn evenwicht niet kan houden hel ik achterover en ik moet één been terug plaatsen naar de andere zijkant. Nu sta ik met mijn benen gespreid, met het water ertussen. Er is nog niets aan de hand, mijn voeten zijn nog droog en ik verwacht weer snel mijn weg te kunnen vervolgen. Ik probeer mijn evenwicht te hervinden, zodat ik met mijn bovenlijf kan draaien om naar de kant te komen waar ik naar toe moet. Maar dit lukt niet omdat mijn benen te ver uiteen staan. Ik pak het lange gras van de slootkant vast om meer grip en stabiliteit te krijgen, maar het gras scheurt meteen los. Ook als ik het opnieuw vast pak gebeurd hetzelfde. Inmiddels beginnen mijn beide voeten weg te zakken. Het kost teveel kracht om in die spreidstand te blijven staan, nu voel ik al het vocht langs de randen van mijn schoenen lopen. Mijn voeten moeten niet nat worden, dan heb ik een probleem. Als ik dadelijk met natte voeten door moet lopen kan de huid stuk gaan of ik kan misschien wel blaren krijgen. Bovendien zit ik dan op het adres waar ik naar toe moet met natte voeten.
Maar hoe ik het ook probeer, het gras blijft mij geen stabiliteit bieden. Het wegzakken van de voeten blijft doorgaan en inmiddels staat het water al helemaal onderin mijn schoenen. Ik wil het niet opgeven en vraag me intussen af hoe het komt dat ik de situatie zo onderschat heb….
NB
Al vanaf mijn twintigste ontdekte ik het hardlopen als uitlaatklep en als mooie vrijetijdsbeleving. Vanaf begin jaren negentig vloeide dat over tot lopen door de natuur, in Zweden Fartlek genoemd. Geen paden volgend, maar dwars over sloten, bergen en dalen, over alles wat je tegen komt. Het resulteerde toen ook in deelnames aan survivalruns, de verslagen zijn nog op deze website te vinden. Met tussenpozen bleef ik hardlopen en inmiddels heb ik de bootcamp ontdekt, een vergelijkbare sportbeleving. De angst om nat te worden hoort daar niet bij want dat is vanzelf sprekend aan deze manier van sporten.