‘Dromen zijn bedrog’, zong ooit iemand. Maar wat is een droom eigenlijk en wat gebeurd er? Waar komt deze onbestuurbare hersenactiviteit vandaan?
Ik probeer een tijd lang mijn dromen op te schrijven in de hoop er iets wijzer van te worden.


4 juni 2020


De voeten gezalfd


Het is warm en stoffig en ik hoor het gehijg om mij heen. Ik ben deelnemer aan een grote sportwedstrijd, het moet vast een marathon zijn. De bezetting van het deelnemersveld is enorm sterk en ik ben er de enige regionale favoriet. Maar ik moet het opnemen tegen echte gelouterde atleten. Ik hoor de aanmoedigingen van de kant en doe er nog een schepje bovenop. Volgens mij lig ik nu in vierde positie, geen podiumplaats. In de verte wappert het finishdoek en de nummer drie zie ik nog vrij goed voor me. Ik voer het tempo nog een beetje op en kort voor de finish weet ik de nummer drie te passeren. Zo eindig ik als derde, op een podiumpositie.
Even later wordt alles in gereedheid gebracht voor de ceremonie, het podium staat er al. De prijzen zullen uitgereikt worden door de nieuwe burgemeester, die dat voor het eerst doet. Het is een vrouw, ik heb ze bij toeval eerder al ontmoet. Ze maakte een goede indruk, wou het vooral heel goed doen.
De nummers een-twee-drie staan achter de podiumplekken die ze ieder bereikt hebben en ik word als eerste naar voren geroepen. Logisch natuurlijk want de winnaar komt als laatste aan bod, Ik hoor hem naast mij nog hijgen van de inspanning die ook hij geleverd heeft.
Als mijn naam genoemd wordt, stap ik op het podium en steek beide handen in de lucht. Er klinkt gejuich uit het publiek, dit is een onvergetelijk moment. Ik heb al vaak aan dit soort wedstrijden deelgenomen, maar zo’n prestatie nog nooit geleverd. Bij kleinere wedstrijden won ik soms, maar dat was enkel een medaille of bos bloemen die ik dan in ontvangst mocht nemen en verder niets.
De burgemeester komt naar me toe gelopen, naast haar staan twee meisjes die dingen op een schaaltje hebben liggen die ze aanreiken. Ze geeft me om te beginnen een hand, daarna wijst ze me te bukken om een lauwerkrans op het hoofd te drukken. De doorntjes van de krans prikken in mijn huid, maar het voelt fantastisch. Dan komt een van de meisjes naar voren en reikt haar het schaaltje aan. Verbaasd kijk ik naar haar verrichtingen. Ik sta nog in mijn sportkleding voor haar, door het podium sta ik hoger. Mijn voeten zijn bloot, nu zie ik dat ze een schaaltje in haar handen heeft. Op het schaaltje wordt met een lepeltje een vettige olie gedaan. Ze komt naar me toe gelopen. ‘Nu ga ik je voeten zalven,’ zegt ze en ze vraagt om een voet uit te steken. Ik ben nu wel blij dat ik mijn schoenen al uit heb, als ik nu de zweetsokken en – schoenen uit moest doen was het niet zo fris geweest.
Zorgvuldig smeert ze het vet over mijn voeten. Van de hiel tot tussen de tenen. Eerst de ene voet en daarna de andere. Het is een bijzondere gewaarwording en ik moet zeggen: hier had ik niet op gerekend!
Camera’s klikken om dit moment vast te leggen en als ze klaar is, klinkt er opnieuw applaus. Terwijl de burgemeester zich opmaakt om dezelfde handeling voor de nummer een en twee ook zo uit te voeren, sta ik weer rechtop en laat alles op me inwerken. Ik heb net een fantastische prestatie geleverd, nu sta ik met een doornen krans op het hoofd, met gezalfde voeten op het podium. De burgemeester had mij aangekeken tijdens de ceremonie, ze herkende mij zag ik. Het moet voor haar ook een bijzonder moment geweest zijn, om dit zo uit te voeren. Voor het eerst in haar leven.

Nb
Eerder in mijn leven deed ik op tal van vlakken aan sportwedstrijden (zie o.a. sport- en reisverhalen). Het podium deed me vooral denken aan de presto pedale in Netersel, die ik vaak won.
Afgelopen maand ben ik twee keer met onze nieuwe burgemeester op stap geweest als zij iets uit moest voeren. Het ging o.a. om uitreiken van lintjes, wat ze voor het eerst deed.
Twee jaar terug was ik voor het eerst in Griekenland, waar op het oude Olympia de deelnemers gehuldigd werden met een krans op hun hoofd, wellicht werden toen ook nog hun voeten gezalfd?