Dromen zijn bedrog, toch? Of zijn dromen altijd een afspiegeling wat er zich in jouw brein afspeelt? Een afspiegeling van jouw denken en daardoor een stuk van jouw leven. Met daarin verpakt de (vaak onbewuste) wensen en verlangens, vervlochten met ervaringen uit je eigen verleden. Ik merk dat als ik al mijn dromen de revue laat passeren, ik mijn eigen leven voorbij zie komen. Zo worden mijn dromen een aaneenschakeling tot mijn levensverhaal, gestuurd door een onbewuste activiteit: de dromen!
 
 
25 juni 2020
 
Het diploma
 
De opleiding valt me zwaar en het duurt lang. We zijn nu bezig met het examen voor het laatste vak van de verpleegopleiding. Ik kijk naar de vragen en het is net alsof de letters dansen. De vragen die er staan zeggen me niet veel en de antwoorden krijg ik dan ook niet op papier. Het bezorgt me een slecht gevoel en ik vraag me af hoe dit af gaat lopen want ook de voorgaande toetsen waren volgens mij niet echt goed.
Dan moeten we de papieren inleveren, ik loop met lood in mijn schoenen naar voren en kijk naar het vragende gezicht van de docent. Ik maak een gebaar met mijn ogen dat uitdrukt dat dit het niet gaat worden.
Enkele dagen later zijn we bijeen voor de uitslag van de examens, elke leerling heeft diverse familieleden bij. Ook vanuit mijn familie de nodige belangstelling. Ik ben daar niet echt blij mee want ik heb geen goed gevoel bij het resultaat.
De kandidaten worden één voor één naar voren geroepen en ik kom als een van de laatsten aan de beurt. De docent schudt haar hoofd al als ze mijn uitslagen in haar handen heeft en nog voor ze mijn naam afroept. Met lood in de schoenen loop ik naar voren, het is geen diploma, wat ik al vreesde.
De docent besteed er nog enkele zinnen aan, maar die gaan voornamelijk langs me heen.
Mijn familieleden staan al snel om mij heen en Willemien heeft de uitslagen in haar handen. Ik ben zelf ook erg benieuwd en kijk over haar schouder mee. Het laatste proefwerk was nog niet eens doorslaggevend, voor een eerdere toets haalde ik slechts een 1. De uitslagen staan erg gedetailleerd beschreven en ik vraag me echt af of we dit allemaal wel zo behandeld hebben.
Ik kijk terug waar ik het gemist heb en heb laten liggen.
Maar het eindresultaat verandert er niet mee. Gebuisd, gezakt, gefaald. Ik kan er niets anders van maken en vind het vervelend voor iedereen die voor mij hier naar toe is gekomen.
 
Nb
Vanaf mijn zestiende ging ik naar de verpleegopleiding in de grote stad. Met mijn MAVO diploma op zak, recht van het platteland. Ik kwam in een klas met 20 meisjes en samen met mij 5 jongens, al kan een van die jongens ook wel tot de eerste categorie gerekend worden.
Bij de toetsen, op weg naar het tweede jaar moest er flink gewerkt worden en ik had een sterke drive om dat goed te volbrengen. Het resultaat was dat ik samen met de meiden overging naar het tweede jaar, maar dat alle andere jongens bleven zitten. Hierdoor kwam ik als 17-jarige in een onmogelijke positie want veel aanspraak leverde dat niet meer op, met uitzondering van twee Vessemse meiden, ook van het platteland.
Uiteindelijk liep het goed af en stond ik drie jaar later met het diploma in mijn handen. Ik heb daar ruim 44 jaar plezier van gehad en mooi mijn beroep uit kunnen oefenen en ook nu ik dat stuk afgesloten heb, kan ik nog steeds teren op dat diploma en de kennis daar opgedaan. Mooi toch?