November 2022
Jarenlang maakte Reuselnaar Harrie Coppens (74) fietsreizen over de hele wereld. Hij legde daarbij niet alleen vele kilometers af, maar verkende ook zijn grenzen. Door zijn avonturen te vertellen wilde hij graag anderen inspireren om dat ook te doen. Maar nu hij de gevreesde ziekte ALS onder de leden heeft, is terugkijken op die mooie reizen het enige wat hij nog kan doen. In een serie verhalen neemt hij de lezer mee terug naar zijn avonturen.
deel 9: Oostenrijk met de Grossglockner en de Hochalpenstrasse (2005)
Op het palmares van het fietsen staan veel meerdaagse tochten, maar de beklimming van de Grossglockner in Oostenrijk is een eendaagse en mag in het rijtje mooie tochten zeker niet ontbreken. Temeer ook omdat het fietsen hier puur genieten is en het wat uitzicht een van de mooiste tochten is die ik ooit gemaakt heb. Na elke bocht ontvouwt zich weer een ander panorama!
Als ik in 2006 samen met Gerard Verhoeven aan de start sta voor de beklimming van Oostenrijks hoogste berg, hebben we net de Dreilander Giro (italie-Zwitserland-Oostenrijk) net gereden met daarin o.a. de Stelvio. Bij de start morgens nemen we ons voor om het rustig aan te doen en de klim meer als uitfietsen te beschouwen. Maar als we na enkele kilometers een tolpoortje passeren zien we dat je hier een ticket kunt printen om je tijd te laten registreren. Dit triggert ons en natuurlijk willen we dat. Van uitfietsen komt er ineens niets meer terecht en het tempo gaat meteen omhoog. Maar na enkele kilometers staat er een wegwerker met een vlag te zwaaien: we mogen er niet door. Er is gevaar voor vallende rotsen.
We wachten vijf minuten en praten wat op de man in, waarna hij ons toch door laat rijden. Van vallende rotsen hebben we niets gezien, maar een scherpe tijd was hiermee wel naar de gallemiezen.
Het stuk waarop de tijd geregistreerd wordt heeft een lengte van 12,9 km, met een gemiddelde stijging van 11%. Haarspeldbocht na haarspeldbocht gaat onder onze wielen door en mede door het iets hogere tempo gutst het zweet van ons voorhoofd. Na anderhalf uur komen we bij het stempelhokje om onze tijd vast te laten leggen. Later kunnen we met de briefjes van de begin en de eindtijd een oorkonde laten printen. Maar lang de tijd om hierover na te denken hebben we niet want de tocht gaat weer verder. Als de boomgrens gepasseerd is blijft de weg nog doorstijgen. Het is zeer rustig op de weg en we zien nauwelijks ander verkeer. Na 39 km klimmen hebben we de top gehaald en we dalen af in de richting van het plaatsje Heiligenblut. Daar draaien we vrijwel meteen om voor de terugrit. Deze gaat eerst over de Frans Josef-Hohe (op 2369 mtr). Van daaraf hebben we een mooi uitzicht op de besneeuwde toppen waarvan de Grossglockner zelf met 3798 mtr de hoogste is. Beneden ons zien we een ijsrivier die door het hooggelegen dal kruipt. We rijden hier nog enkele kilometers door tot een hoogte van 2577 mtr, waarmee we op het hoogste punt staan dat we met de fiets kunnen bereiken. Het laatste stuk is een enorm zwaar stuk over kasseien, maar het uitzicht boven is de beloning.
We sluiten de dag af met een mooie afdaling tot bij de auto en vertrekken nog diezelfde avond weer met een goed gevoel huiswaarts.