Rouwen is hard werken voor Sjors Oversier
‘Afscheid is de moeilijkste les uit het leven’
December 2025
Op de tweede zondag van december worden wereldwijd lichtjes ontbrand voor de overleden kinderen
,,Als mijn dochtertje het levenslicht had gezien was ze deze week 23 jaar geworden,” zegt Esther Westerink. Samen met zo’n 150 anderen liet ze gisteren kaarsjes branden op wereldlichtjesdag. Op de wapperende linten in een grote boom stonden zo ’n vijftig namen van kinderen die herinnerd werden.
Terwijl het vuur in de vuurkorven door de wind aangewakkerd wordt, zingt een duo het lied ‘Door de Wind’ en krijgt hierdoor de aanwezigen stil. Een klein kind huilt en draagt zo het geluid van alle kinderen die net deze dag heel erg gemist worden.
Als de muzikanten zwijgen kijken alle ogen naar een spreekstoel waar de 15-jarige Sjors Oversier plaats neemt. Haar stem trilt als ze begint met het voorlezen van haar eigen geschreven gedicht, het gedicht dat ze maakte ter herinnering aan haar zusje die elf jaar terug overleed. ,,Afscheid nemen is de moeilijkste les uit het leven,” zegt ze met trillende stem. Als het haar even teveel wordt komen anderen achter haar staan waardoor ze met meer vertrouwen haar tekst af kan maken.
,,Mijn zusje Keet was twee jaar en ik was vier toen zij ziek werd en overleed,” blikt ze terug. ,,In ons gezin hoort ze er nog steeds bij en ik denk vaak aan haar terug. Ik heb nog een aantal eigen herinneringen aan haar, daar ben ik zuinig op. Ik werd enkele dagen terug benadert of ik iets voor wou lezen, daar hoefde ik niet lang over na te denken, maar dan wilde ik de tekst wel zelf schrijven.”
Als haar laatste woorden wegsterven dreunt de stilte na waarbij elke ouder, broer of zus, de eigen herinnering terug haalt van degene die gemist wordt.
Ondertussen heeft de kleine Bob Adriaans de voorraad met houtblokken ontdekt en vult voorzichtig de vuurkorven bij. Zijn vader, niet toevallig een brandweerman, houdt een oogje in het zeil.
Als de laatste muziek geklonken heeft en alle namen van de overleden kinderen voorgelezen zijn, blijft het even stil om te luisteren naar de kinderklokken van de kerk. Maar de pastoor was even niet bij de les en het blijft oorverdovend stil.
,,Wij denken nu weer terug aan onze dochter Ilse die 3,5 jaar terug overleed,” zegt Liesbeth Aarts. ,,Ilse was een speciale meid die haar eigen dromen had. Ze had de wens om te trouwen en ook al was de trouwdatum nog ver weg, ze vroeg mij om een witte trouwjurk mee uit te gaan kiezen. Korte tijd later kreeg ze te horen dat ze ongeneselijk ziek was en niet veel later lag ze in haar trouwjurk opgebaard. Wij merkten dat rouwen hard werken is. Ilse heeft nog altijd een bijzonder plekje bij ons en op deze avond denken we daar met een speciaal gevoel aan terug.”