Ineens de wereld op zijn kop
Leo van der Weijst knokte zich terug in het peloton na dwarslaesie

November 2022


Na een ongeval met zijn renfiets stond het leven van Leo van de Weijst (60) op zijn kop. Maar hij ging niet bij de pakken neerzitten en na twee jaar intensieve therapie sluit hij weer aan in het peloton van zijn clubje RWC.
Van het moment dat het gebeurde herinnert hij zich nog elke seconde. Een fietsritje twee jaar terug met zijn maat Ton Bogaers eindigde enkele kilometers van zijn huis op dramatische wijze. Bij een inhaalmanoeuvre waarbij een hondje betrokken was, kwam hij ten val en kwam helemaal op zijn hoofd terecht.
,,Ik voelde mijn hoofd achterover klappen en merkte meteen dat ik geen gevoel meer had in  mijn benen,” kijkt hij terug. ,,Gelukkig kon ik mijn armen nog wel een beetje bewegen en ik besefte meteen wat er aan de hand was.”
In het ziekenhuis was de diagnose snel gesteld en met een hoge dwarslaesie ging hij een intensief revalidatietraject in met een opname van zeven maanden in Hoensbroek. ,,Als ik na twee dagen de stekkers eruit had kunnen trekken had ik het gedaan,” blikt hij nu terug. ,,Maar gelukkig voor mezelf kon ik me niet bewegen. In Hoensbroek ging al snel de knop om en kon ik zelf mijn doel aangeven: ik wil weer fietsen met mijn maten en terug in het peloton. Een groot deel van mijn leven heeft in het teken gestaan van het recreatieve fietsen en ik heb er alle drie mijn kinderen mee kunnen besmetten.  Ik ging oefenen om met een handbike te rijden met als ultieme test een revalidantenchallenge bergop.  Daar in Oostenrijk waren we met revalidanten bij elkaar, dat was een geweldige beleving. Toen dat goed ging durfde ik me weer in Reusel bij toerclub RWC te melden. Op de jaarvergadering vertelde ik de anderen van mijn wens om weer aan te sluiten, het regende meteen positieve reacties.
Bij zijn woning, die hij net verbouwd had, kwamen er meteen voorzieningen op de begane grond bij en in Reusel ging hij verder met therapie en trainen.
,,Die eerste keren met de groep mee was wel spannend,” zegt hij. ,,Maar Ton en Peter hebben me hier op geweldige wijze doorheen gesleept. Onlangs hadden we bij RWC een jubileumrit van meer dan honderd kilometer. Thuis moeten ze me helpen om op de handbike te komen en met de nodige (elektrische) ondersteuning kan ik dan met de groep mee. Ik kies er wel voor om steeds achteraan in de groep te rijden want op nieuwe valpartijen zit ik niet te wachten.”
Leo is zich bewust van het keerpunt dat hij maakte en dat hij zo snel de knop om kon zetten typeert hem. ,,Ja, mijn glas was altijd al halfvol,” zegt hij. ,,Ik hoop nu weer zo’n 11000 kilometer per jaar te rijden, net als ik voorheen ook deed. Ook hoop ik weer meet kunnen met een trainingsweek op Mallorca, zoals we voorheen ook deden.”
Bij RWC was hij weer meer dan welkom om aan te sluiten. Zijn clubgenoten houden graag rekening met hem achter in het peloton en prijzen hem om zijn doorzettingsvermogen.
,,Ik hoop met dit verhaal ook anderen te inspireren die in hetzelfde schuitje zitten,” zegt hij begripvol. ,,Al weet ik dat elk mens en elke situatie weer anders is.”