369 grenspalen en 496 kilometer offroad
Jack Harbers reed in één ruk langs alle Ned/Belgische grenspalen

Juli 2021


Terwijl de tour de France nog bezig is, krijgen we dagelijks de heroïsche verrichtingen van de profs in Frankrijk op de buis te zien. Maar ook dichterbij zijn er soms heroïsche prestaties van vaak recreatieve fietsers. Een zo’n bikkel is Jack Harbers (45) uit Diessen. De vader van twee reed eerder al tweemaal nonstop de Noord-Zuid offroad van Nederland (490 kilometer in één etmaal) en heeft al meerdere ultraritten op zijn palmares. Maar met de Grenspalenklassieker kwam er weer een mooie prestatie bij.
Jack weet de bijzondere ritten wel te vinden. Normaal traint hij wekelijk in de trainingsgroep van Henk Baars, maar zo af en toe kiest hij solo zijn pad, zo ook dit keer.
“Bij deze rit moest je van tevoren zelf jouw rit digitaal ontwerpen,” vertelt hij na afloop als hij weer enkele dagen gewoon aan het werk is. “Voor de Grenspalenklassieker 2021 stond enkel het begin- en het eindpunt vast. Het begin bij grenspaal 1 nabij het Drielandenpunt en de laatste aan de Zeeuwse kust bij Cadzand. Er waren deelnemers die een veilige route over de weg kozen, die waren klaar met 410 kilometer. Maar ik wilde echter voor het echie gaan en pakte zoveel mogelijk offroad om ook echt alle grenspalen aan te kunnen tikken: maar dan kwam ik wel tot 496 kilometer!
S morgens om 04.00 uur vertrok ik samen met Kenneth Alting (Oosterwijk) en Casper van Amelsvoort vanuit Brabant op weg naar het zuiden. Uitgezwaaid door Bram Tankink en Jos van Emden vertrokken we om 7.30 uur samen met 98 andere op weg naar het deels onbekende. In totaal zijn er 369 grenspalen en het was alleen al een sport om ze ook allemaal te vinden.”
De tocht was al meteen één groot avontuur voor Jack en dat zou het de daaropvolgende 24 uur blijven.
“Vanaf Maastricht vormt de rivier De Maas de grens, wat een mooi traject oplevert. Zandpaden wisselden elkaar af met gravelstroken, precies de ondergrond waarbij ik me in mijn element voel. Vanaf het moment dat ik bij Budel Brabant binnen reed liepen de paden meer door de bossen en jawel hoor, bij paal 209 kwam ik echt op Beeks grondgebied. Ik had tevoren afgesproken dat mijn vrouw en kinderen me hier op mij zouden wachten om gezamenlijk de maaltijd te gebruiken. Het enige minpuntje daar was dat ik de laatste anderhalf uur voordat ik bij Gorp en Roovert aankwam in de stromende regen had gereden. Gelukkig had Marieke behalve een lekkere pastamaaltijd ook voor droge kleding gezorgd, waardoor ik weer vol goede moed verder kon. Via Poppel Baarle Nassau reed ik niet alleen het westen tegemoet, maar ook de avond en de nacht. Ter hoogte van Antwerpen reed ik door de uitgestorven haven, waar ik op één plek met een pontje naar de overkant van de Schelde moest. Maar het pontje was al uit de vaart toen ik er aan kwam, daarom moest ik een omweg maken door de Lievekeshoektunnel.
Het stuk daarna, van Kieldrecht naar Hellestraat was een hel. Je voelt de vermoeidheid, het zicht is slecht omdat het donker is, maar daarnaast kwam ook nog de mist op. Uiteindelijk heb ik enkele minuten mijn benen gestrekt in een bushokje, waarna het weer verder ging, op weg naar de eindbestemming. Bij een benzinestation kon ik een rijstevlaaitje en een kop koffie scoren, wat me weer wat fitter maakte en toen de zon weer op kwam kreeg ik het gevoel dat ik het ging halen. Na nog een aantal zand- en gravelstroken was daar dan eindelijk Cadzand met de allerlaatste grenspaal. Mijn klokje wees aan dat ik 26 uur actief was geweest met 496 kilometer op de teller.
Deze uitdaging kan hiermee ook weer van de bucketlist af!”