In het coronajaar 2020 kwam de zorg onder een vergrootglas te liggen. Zorgmedewerkers werden de hemel ingeprezen, maar toen het op waardering aankwam bleek dat maar weinig waard. Net in dit jaar besloot ik om na ruim veertig jaar werken-in-de-zorg daarmee te stoppen.
Ooit begonnen met tal van idealen, kwam ik op tal van (mooie) functies terecht en kreeg daar veel uitdagingen, ook de waardering die daarmee gepaard gaat.
Maar dat er op het moment dat je stopt deze crisis komt?
Na een oproep voor ‘Nieuwe handen-in-de-zorg, besloot ik mij om me weer aan te melden om (beperkt) als zzp’er iets voor de zorg te gaan doen. Om al die hardwerkende zorgmedewerkers met mijn eigen handen een steun in de rug te geven.

Deel 2 terug in de zorg: In de nacht op pad

Augustus 2020

De tweede ervaring terug-in-de-zorg brengt mij dichter bij huis, naar een verpleeghuis wat ik al goed ken. Ik heb er ingetekend voor een nachtdienst. Het lijkt een bijzondere keuze om al zo snel in de nachtdienst mee te gaan draaien, maar daar ging een bijzondere ontmoeting aan vooraf. Bij een trainingsavond van een hardloopgroep ontmoet ik er een paar kanjers die dit werk in de nachtzorg uitvoeren. Eerder op de dag dat ik hen spreek heb ik een overzicht langs zien komen van de open diensten bij  hen (doordat ik nu aangemeld ben krijg ik alle open diensten van verpleeghuizen uit de regio en: dat zijn er in deze vakantietijd ontzettend veel).
Het raakt me dat ze bij nacht en ontij met hun voeten op de werkvloer staan, soms nog met een man (vrouw) minder. Ik besluit meteen om me aan te melden en een week later loop ik al met mijn witte jasje daar naar binnen.
Ook hier heb ik ervoor gekozen om eerst in eigen tijd een keer mee te draaien. Om de weg in huis goed te leren kennen, maar ook in de gehanteerde (digitale) systemen.
De tweede keer dat ik er ben, ga ik al gewapend met een telefoon, een gsm, een tag, een sleutel en een overzichtslijst van bewoners naar een afdeling. Het is 23 uur in de avond als ik de afdeling betreed en nog lang niet alle bewoners zijn in diepe rust. Op de afdeling wonen ouderen die de weg kwijt zijn geraakt en dat is al snel te merken in de hulpvragen.
Er zijn ook een aantal geplande taken, die keurig op mijn lijstje aangegeven staan. Ik raak snel thuis in de zorgregistratie om er mijn info uit op te halen en om mijn bevindingen zelf toe te voegen.
De nacht vliegt werkelijk voorbij en pas tegen zeven uur de volgende ochtend voel ik de inspanning van de nacht. Maar nu weet ik dat mijn bed op me wacht waar ik in enkele uren ga proberen om mijn ritme van de dag weer te vinden. Vanavond nog een tweede dienst en dan zit het er weer voor een weekje op. Dit is wel het voordeel van het leven dat ik nu leid en de keuzes die ik maak. Ik kan mijn eigen inzet goed doseren en doe door het meewerken toch nog mooie dingen.
Tot de volgende maar weer.