Tour de France
Op zoek naar het al het blauw van de wereld

juni 2025


In 2025 maakten we een trip door Frankrijk. Terwijl de wielrenners zich opmaakten voor hun Tour de France, reden wij de onze. Het boek AL HET BLAUW VAN DE WERELD was vo een deel onze leidraad.
Onderstaand enkele fragmenten uit onze Polarsteps.

11 juni: Als je een groot kruis op de kaart van Frankrijk zet met evenwijdige poten, ligt het middelste kruispunt in de omgeving van Bourges. Op dag drie van onze trip laten we Rouen weer achter ons. Tussen de glooiende graanvelden rijden we eerst over de route national en de laatste 100km over de tolweg. In Bourges staan we voor het eerst op een (ACSI) camping. De temp is opgelopen naar +30 graden en we settelen er op een meer dan mooi plekje. Al snel gaan we aan de wandel naar het stadcentrum op slechts 1,5 km.

12 juni - Waar de fascinatie vandaan komt weet ik niet, maar fietsen langs het water maakt ons blij. We reden in het verleden langs de Loire, de Donau en de Elbe en jawel, we kunnen er na vandaag weer eentje afkruisen, het Canal de Berry. Als de fietsen voor de dag komen zetten de tips van de receptioniste van de camping ons op het juiste spoor. Berry loopt van Bourges in de richting van Vierzon en al na 2 km rijden we tussen een kanaaltje en een rivier, onder de kronen van de majestueuze platanen. Ze geven lekker veel schaduw, wat goed uitkomt want om 11u gaat het al over de 30 gr. In zowel kanaal als rivier zien we veel vis en even voor ons uit wipt een mooi blauw vogeltje op een tak.

14 juni - Nu we toch nog nabij de Loire staan is Nevers de volgende stop. Het is slechts 45 min rijden en de juffrouw van de (acsi) camping moet lang puzzelen voor ze een plekje voor ons gevonden heeft. Er is hier een 2 daags festival aan de andere kant van de rvier en daardoor blijkt het extra druk. We beginnen daarom om de sfeer alvast te proeven (letterlijk) waarna we te voet het stadje in gaan het belangrijkste doel: het graf van Bernadette Soubirous. Het was exact 100 jaar voor mijn geboorte (1858) dat zij een aantal Mariaverschijningen beschreef. Daarna trad ze in het klooster, waar ze 21 jaar later al overleed. Ze werd begraven en daarna weer opgegraven vanwege haar heiligverklaring. En dat is op de dag vandaag 100 jaar geleden ( 14 juni 1925). Dat kan natuurlijk geen toeval zijn. Het lichaam van Bernadette bleek na 46 jaar nog geheel intact en als je haar nu in haar glazen kist ziet liggen, blijkt dat nog steeds zo te zijn. We laten de heilige maagd (?) liggen en ik duik nog ff in de Loire om af te koelen. Er zit veel stroming in de rivier en met een beetje aan de kant blijven houden we het veilig.

15 juni - Hij is 343 m hoog en 2,5 km lang. De bouwtijd was 21jr terug drie jaar. Voor het viaduct van Millau maken we graag een tussenstop. De brug over de Tarn is de hoogste van de wereld en vanaf een mooi uitzichtpunt hebben we er mooi zicht op. Zeer indrukwekkend! We hebben dan al 380 km zuidwaards gereden en plakken er nog 27km aan vast. Bij het plaatsje Roquefort komen we bij een mooie camperplek uit waar we ons settelen.

16 juni - Soms heb je van die dagen dat alles bij elkaar komt, voor ons was vandaag zo' n dag. Na een hardlooprondje in de ochtend verras ik Marian: we gaan op bezoek bij twee verfranste Dorpsgenoten. Nadat ze van de opwinding bekomen is, zetten we koers naar het gehucht Brousse le Chateau waar ze al zo'n twintig jaar wonen. De route ernaar toe is al een ware belevenis. Een smal tunneltje dat aangeeft max 2.0 mtr breed' is 400 m lang en het is billen knijpen dat we geen tegenligger tegen komen. Bijna aan het einde gebeurd dat toch... gelukkig gaat de tegenligger in zijn achteruit en kunnen wij al bibbrend door. Dit gebeurd nog 2 x en als we ongeschonden onze bestemming naderen knijpen we in onze handen. Maar de laatste 100 meter oogt niet als een te berijden weg en daarom parkeer ik de camper midden op de weg en ga ik te voet verder. Dan zie ik hen op me af komen. Teun en Han Coolen besloten ooit om Hulsel achter zich te laten om in Frankrijk hun geluk te beproeven. Ze kochten er hun eigen huisje met 6 ha landbouw en bosgrond waar ze vooral groenten op gingen verbouwen. Han stond altijd 1x in de week op een markt in Millau en verkocht daar haar groenten. Ik had van Martin en Riek gehoord dat zij hen bij toeval op de markt tegenkwamen, een appje naar Miriam zette mij verder op het juiste spoor. Han en Teun zijn verrast met onze komst en de hernieuwde kennismaking is absoluut hartelijk te noemen. Opmerkelijk detail : over 6 weken zijn zij opnieuw onze dorpsgenoten want ze hebben net alles verkocht en verhuizen definitief terug naar Nederland. Met vooruitziende blik kochten ze enkele jaren terug al twee woningen in Hulsel, waarvan ze er nu zelf een gaan bewonen. Na ons bezoek nemen we ( gelukkig) een andere route terug want die blijkt er wel te zijn. We zetten koers naar Etang Du Doul waar Emile en Joanna in het boek AL HET BLAUW VAN DE HEMEL ook terecht kwamen. Het (ronde) meertje is adembenemend mooi en vooral: erg blauw

17 juni - Wakker worden bij Etang du Doul is een plaatje. Op deze plek hadden Emile en Joanna, de hoofdpersonen uit AL HET BLAUW VAN DE HEMEL een bijzondere periode. Dat geldt ook voor ons. Nog voor de zon opkomt loop ik opnieuw de ronde over de vlonders van het zoute binnenmeer. In het boek wordt veelvuldig melding gemaakt van flamingos. Nou, ik heb ze gezien toen de zon opkwam maar ze vlogen wel door de lucht. Behalve veel krijsende (en broedende) zeemeeuwen ook een steltkluut en die zijn volgens Jos de vogelkenner zeldzaam. Over zeldzaam gesproken. Voor onze camper zit een cyclade opeen boom. Het is een insect van zo n 7 cm groot, een vrouwtje die net 6 jaar als larve onder de grond gewoond heeft. In de 2 weken van haar volwassen zoekt ze een partner en het liefst naar eentje die veel herrie maakt. Ik slenter nog door de smalle straatjes van het schilderachtige Peyriac de Mer als daar de inwoners ontwaken. Marian zet een lekker ontbijtje buiten neer en dan verkassen we een klein stukje. We willen het nabijgelegen Narbonne gaan bezoeken, maar rijden eerst nog ff door naar Narbonne Plage voor een dagje strand. Vanaf de camping is de Middellandse zee slechts enkele honderden meters. Zeer mooi blauw water en prima om hier te snorkelen.


20 juni - Zoals de titel van onze trip al doet vermoeden (al het blauw van de hemel) reizen wij de Franse plaatsen na waar de hoofdpersonen Emile en Joanna kwamen. Ff over de inhoud van het boek voor degenen die het niet gelezen hebben: Emile, een twintiger, heeft nog maar kort te leven ivm jong-alzheimer. Hij besluit het einde thuis niet af te wachten en koopt een campertje om te gaan reizen. Daarvoor zoekt hij een reismaatje en via een advertentie ontmoet hij de introverte Joanna. Ze reizen o.a. naar het dorpje Eus, waar ze uiteindelijk ook trouwen. Op dat moment niet uit liefde, maar wel zodat zij alles voor hem kan regelen als hij zieker wordt, wat later ook gebeurd. Wij parkeren enkele honderden meters voor de ingang van het dorp en kijken naar de rode daken van de huisjes die kriskras op een heuvel lijken te zijn geplompt. In het midden torent de kerk er bovenuit. Lopend door de zeer smalle straatjes is het omhoog en omlaag, af en toe zijn de straatjes slechts 1 meter breed. Op meerdere plekken zijn ateliers en tentoonstellingsruimtes, vrijwel allen vrij te bezoeken. Bij de kerk is de toegangsdeur open, maar verder als de hal kun je niet komen. Het Franse stel waar we mee in gesprek raken legt uit dat tot aan de kandelaars toe gestolen werden na de toeristische toeloop met het uitkomen van het boek. Op het (enige) terras in het dorp gebruiken we een drankje en spreken er een NL stel. Het zijn ook camperaars en we wisselen diverse tips uit. We lopen ook nog langs het gemeentehuis (mairie) waar de twee trouwden,heel bijzonder om deze plekken allemaal in het echt te zien Na Eus met nog een korte lunch bij de camper, rijden we door naar Casteil. Dit ligt al een stuk hoger de pyreneeen in. Emile en Joanna kwamen in Casteil omdat hij op zoek was naar een kunstenaar voor bijzonder schilderij,voor Joanne

21 juni - Als we s'morgens wakker worden is het volmaakt stil rond de camper. In de verte ruist een waterval en enkele vogels gaan fluitend de ochtend in. We willen deze dag gaan wandelen want er liggen enkele tochten vanaf de camperplaats de bergen in. De rugzak wordt gevuld en de wandelschoenen gaan aan. De eerste twee kilometer is er nog een breed pad maar wel als een haarspeld omhoog. Na 45 min komen we bij de abdij van st Martin. We zijn dan in hoogte de duizend metergrens al gepasseerd. We willen binnen in de abdij kijken maar dat kan enkel via een rondleiding. Die kans laten we ons niet ontnemen en van de Franse gids vernemen we dat er vanaf het jaar 1000 al aan de abdij gebouwd is. We zien een mooie zuilengalerij en lopen door de koele kelders. Enkel in het kerkgedeelte mogen we geen foto's maken dat doen we dan ook niet.Marian wordt verzocht om haar schouders te bedekken Na de rondleiding nemen we een rotsachtig bergpaadje naar een volgend doel. Op 1224 meter hoogte staat er weer een bordje, maar daar is bijgeschreven: gevaarlijk. Dat is voor ons het sein om terug te keren, eerst naar Abby st Martin, maar dan zien we dat je vandaar ook via een toeristisch paadje terug kunt lopen. Dat doen we dan ook, maar het is zeker niet makkeljker. Na 1 km ( in een half uur, zo steil is het) horen we in de verte een waterval. De zon is dan al hoog aan de hemel geklommen en het is minstens 35 graden. Het duurt nog geruime tijd voor we de waterval bereikt hebben, onze shirts zijn dan geheel nat van het zweet. Bij de waterval ploffen we neer en de voeten gaan het koude water in. Wat is dat heeeeerlijk. We nemen de tijd, wetende dat Casteil en daarmee ook de camper, nu dichtbij is. Na 5 u wandelen gaan de voetjes bij een koud biertje omhoog. Het leven is mooi, het kost alleen wat tijd om het mooie ook te vinden en te ervaren.


25 juni - Precies 70 jaar voordat ik geboren werd trok een Nederlandse schilder naar Zuid Frankrijk. Hij voelde zich miskend in eigen land en enkel in berichten aan zijn broer Theo kon hij duidelijk maken wat hem bezig hield. Ik (Harrie) ben natuurlijk geen vincent, maar het andere kan ik wel: berichten aan broer Theo ( alleen nog niet gemerkt dat hij ze leest). Vincent v Gogh leefde een aantal jaren in Arles en maakte hier ook meerdere werken, zoals de tekeningen en schilderwerken van het bruggetje de Langlois over een kanaal, iets buiten Arles. Het huidige bruggetje is een replica want het originele dat iets dichter bij de stad lag is er niet meer. Voordat we in Arles, de Zuidfranse stad van de Nederlandse schilder aankomen, hebben we al een meer dan mooie autorit door de Camarque gehad. We passeerden tal van groepen flamingos en in de weilanden zagen we de witte Camarque paarden. Eenmaal op de camping pakken we al snel de fiets om de omgeving te verkennen. Allereerst de bekende brug natuurlijk maar ook de geweldig mooie binnenstad van Arles met nog veel Romeinse bouwwerken zoals een mooi Amfitheater. We maken het niet te lang want met 37 gr lonkt vooral het zwembad. Komende dagen willen we de Romeinse gebouwen van binnen gaan bekijken en ook de mooie fietspaadjes in de Camarque verder gaan ontdekken


30 juni - Hij stond al ruim drie weken eenzaam en alleen in de garagebox van de camper: de renfiets. Telkens als er gestopt werd gloorde er hoop, maar die oude E-bike was hem telkens te snel af. Maar dan wordt de lucht ijler en komen er hoogtemeters op de teller. Als dan de garagebox openzwaait wordt er met een ferme greep het voorwiel en het zadel uitgehaald, daarna ook de rest. Om hen heen hoge grijze rotswanden die uit lijken te nodigen om beklommen te worden. Als we vanuit Orange vertrekken negeren we twee geplande tussenstops in Avignon en Grenoble en koersen meteen door over de tolweg naar de Alpen. De hitte heeft Zuid Frankrijk in een ijzeren greep en in de bergen verwachten we verkoeling. Maar toch nog 36 graden tot het bij een pittige onweersbui vroeg in de avond afkoelt. Vlakbij Le Bourgd'oissans hebben we een (acsi) camping op het oog om van daaruit wat bergritten te gaan maken. Dit is een 4 sterren camping en ziet er super de luxe uit. Marian en haar batterij worden nog eens goed opgeladen en de racefiets wordt in elkaar gezet. Morgen blijkt de Glandon en Croix de Fer afgesloten voor autoverkeer en dat is een buitenkansje voor alle fietsers.

1 juli - Elk jaar wordt in de Alpen meerdere keren de Marmotte gereden. Het is een iconische rit (170 km en 5000 hoogte meters) die ook vaak in de tour zit. Ik had de rit meerdere keren in beeld maar het kwam er nooit van. Vandaag reden we de eerste beklimmingen uit die rit, de Glandon en de Croix de Fer. We maken in de ochtend tempo om tijdig weg te zijn want de beoogde route is vandaag tot 12 u autovrij. Al in de eerste km zien we de sporen van de onweersbui van gisterenavond. Er ligt veel rommel op de weg en elke waterval die we zien klettert uitbundig. En we zien er veel! Het begin is al meteen 12% omhoog, daarna gaat het op en af met zelfs 2x een stukje naar beneden dat we daarna dus weer omhoog kunnen. Na 3 uur bereiken we de top op 2000 m. In totaal klimmen we vandaag 1700 hoogtemeters waardoor deze klim tussen de Tourmalet en de Mont Ventoux in komt. Net onder de top passeren we een enorme schaapskudde met een herder erbij, helaas geen fotos daarvan. Boven zien we de skiliften waar we 22 jaar terug nog in zaten op onze wintersportvak in Les Sybelles, bij Johan Paridaans. Toen we daar in de stoeltjeslift zaten was het 24 gr onder nul. Nu is het op de top +30 gr. Bovenaan kijken we hoe je verder kunt gaan als je de Marmotte rijdt, naar de Telegraph de Galibier en tot slot Alp Dhuez .Als we boven zijn gaan we lunchen,daarna keren we weer om en suizen met 58 km. naar beneden. Marian is een goede daler en een zeer goeie fietster maar de batterij van de fiets is vrijwel plat als we na precies 4u weer terug bij de camper zijn.

2 juli - Toen vanaf 1976 Joop Zoetemelk en Hennie Kuijper samen viermaal achtereen op Alpedhuez wonnen in de tour kreeg die Franse berg de bijnaam DE NEDERLANDSE BERG. In de jaren tachtig deden Peter Winnen, Steven Rooks en Gertjan Theunissen er nog een schepje bovenop. Daarna kwamen ook de beklimmingen in het kader van Alp dhuzes, de sporen daarvan kwamen we nu nog op het wegdek tegen. Rond 9.30u vertrekken we en na een klein aanloopstuk gaat het al meteen 12% omhoog. De benen voelen niet goed na ruim 3,5 week lamballen en de dag ervoor al een pittige rit gehad. Hierdoor heeft Marian veel tijd om foto's te maken. We stoppen bij de tekst op de weg waar Chantal aangemoedigd wordt. Ze strijd al jarenlang tegen de gevreesde ziekte en was al vaak in actie voor KWF samen met man Frans en dochter Rafke. Maar we moeten verder want we kunnen ook na bocht 10 de top nog niet zien. Op het allerlichtste verzet blijf ik rondmalen en als ik boven kom heeft Marian de omgeving al verkend. We puffen uit, (vooral ik,Marian heeft er niets van geleden) gaan ergens wat lunchen. Na 1100 hoogtemeters en 13km continue klimmen dan weet je dat je die ook mag afdalen ,en wederom weer met een snelheid van 58km.Deze berg kan voor deze vakantie weer van t lijstje. We did it again.Hij was zwaar en dan te bedenken dat er mensen zijn die 6x op en neer gaan. Als beloning hebben we een diner gereserveerd voor vanavond.

3 juli - Als wij op vak gaan fietsen of wandelen zorgen we altijd voldoende van alles bij te hebben. Toch? Na twee behoorlijk inspannende dagen willen we een iets rustiger tochtje fietsen, dit keer daarom niet met renfiets maar E-bike, en mijn oog valt op Les Deux Alpes. We zijn daar zo n 5 x op wintersportvak geweest en we willen graag nog eens kijken naar Le Sherpa. Ik kies op de navigatie een toeristische route, weg van de drukte. Het begint met een ongelofelijk mooi fietspaadje en na enkele km passeren we een mooie piano onder een afdakje langs de weg met de uitnodiging om plaats te nemen. Tja, wat doe je dan? Even later gaan we weer verder, het fietspad loopt daar langs een snelstromende rivier. Af en toe stroomt het water uit zijriviertjes over het fietspad, ech schitterend. Maar dan houdt de fietspad ineens op, weggeslagen door de rivier. We proberen de route nog te vervolgen via een wandelpad maar dat is niet te doen 500m verder zien we een bruggetje, dat we met veel moeite weten te bereiken. Via een paadje komen we weer bij een weg uit waar de navigatie de route weer oppakt. Maar na enkele km worden we via zijweggetjes de bergen ingeleid en nu houdt de weg helemaal op. Wat nu? Marian geeft aan dat ze toch graag naar Le Sherpa wil, de bar waar we veel goede herinneringen hebben. Maar dat is wel 10km afdalen en dan nog een klim van 12 km. Vol goede moed keren we om, maar met 10-12% klimmen op de zwaarste stand van de E-bike gaat het hard met de batterij. En 3 km onder de top: jawel, de batterij van mijn bike geheel leeg. Marian rijdt alvast vooruit en ik heb de laatste 3 km zonder ondersteuning omhoog gereden ( met 10% stijging). O ja, we wilden het vandaag rustig aan doen. Maar goed, uiteindelijk boven bij Les 2 Alpes blijken ze de Sherpa aan het verbouwen te zijn. Dan ziet Marian dat haar accu ook bijna leeg is. Ook het water is op. Bijkopen? Nee hoeft niet want het is nu vooral afdalen. Bij de afdaling heb ik de navigatie op t stuur, maar moet ik stoppen omdat ik een insect in mijn shirt krijg. Marian sjeest voorbij en mist vervolgens in de afdaling de afslag!!!! Nu wordt de route 10km langer met weer enkele klimmen erin. En dat met 2 lege accu s en lege bidons..... Na ruim 86 km en 1500 hoogtemeters bereiken we uiteindelijk de camper. Moe maar voldaan, aan drie dagen fietsen in de Alpen hebben we er alles uitgehaald

7 juli - Iemand nog iets te drinken? Ja, doe mij maar 1 moezel. Nu we aan de Mosel staan willen we hem uiteraard ook zien en beleven. We krijgen een tip van Jose dat de Boucle de Moselle een aanrader is. Een ronde langs een grote lus van de moezel via Toul en Nancy, een kleine 90 km mag dan ook niet ontbreken. In de ochtend twijfelen we want er is regen voorspeld. Maar met de regenkleding + de acculaders in de tas vertrekken we toch voortvarend. Het is al meteen een schitterende route over fietspaadjes dicht langs het water. Al na enkele km zitten diverse kluchten eenden met hun kuikens op de fietspad. Toul heeft een mooie kathedraal, maar net daar hadden we wat regen. Acheraf het enige buitje tijdens de tocht. En of het daar aan lag is onbekend, maar net daar verloren we de route ff uit het oog. Via een doorsteek in een bos(foto) komen we weer op de route. Het blijft overal even mooi en na zo n 90 km zien we de camping weer.


9 juli - Na 31 dagen, 3500 km en een rugzak mooie ervaringen zijn we weer thuis. Weer mooie ervaringen die tot herinneringen kunnen leiden in onze rugzak. En al het blauw? Dat hebben we meer dan genoeg gezien!!